Strategie pamięci w Grecji pod rządami Rzymu (100 p.n.e. - 100 n.e.)

Oryginalny tytuł:

Strategies of Remembering in Greece Under Rome (100 BC - 100 Ad)

Zawartość książki:

Na początku I wieku p.n.e. Ateny były niezależnym miastem związanym z Rzymem sojuszem przyjaźni. Pod koniec pierwszego wieku naszej ery miasto zostało włączone do rzymskiej prowincji Achai. Wraz z ateńską niezależnością zginęła idea greckiej samorządności. Reszta Achai była rządzona przez gubernatora Macedonii już od 146 r. p.n.e., ale liczne ucieczki greckich miast w pierwszym wieku p.n.e. pokazują, że rzymskie rządy nie były jeszcze postrzegane jako nieuniknione.

Pomimo ostatecznej utraty samorządności nie był to okres upadku. Attyka i Peloponez były szczególnymi regionami ze względu na ich dziedzictwo jako kulturowych i religijnych centrów Morza Śródziemnego. Wspierane przez to dziedzictwo społeczności i jednostki aktywnie angażowały się w rosnącą obecność rzymskich rządów i ich przedstawicieli. Zapisy archeologiczne i epigraficzne świadczą o ciągłej witalności gospodarczej regionu: budynki, posągi i wystawne grobowce wciąż były budowane. Istnieje zatem potrzeba zrównoważenia tradycyjnych dyskursów o słabości rzymskiej Grecji i podkreślenia, w jaki sposób akty pamięci były wykorzystywane jako zasoby w tej złożonej sytuacji politycznej.

Dziedzictwo Grecji zdefiniowało greckie i rzymskie reakcje na zmieniające się relacje. Obie strony odwoływały się do przeszłości w kształtowaniu swoich interakcji, ale sposób, w jaki to robiono, był bardzo zróżnicowany. Sulla wzorował się na zabójcach tyranów Harmodiusie i Aristogeitonie, podczas gdy ateńscy efebowie przywoływali bitwy morskie wojen perskich, aby ukształtować swoje męstwo. Ten interdyscyplinarny tom śledzi strategie pamięci w budowaniu miast, kulturze pogrzebowej, festiwalach i stowarzyszeniach, praktykach honorowych, literaturze greckiej i ideologii politycznej. Różnorodność tych strategii świadczy o witalności regionu. W czasach transformacji przeszłość nie może być ignorowana: aktorzy wykorzystują to, co było wcześniej, na różne i złożone sposoby, aby budować teraźniejszość.