Strategia w kryzysie: Wojna na Pacyfiku, 1937-1945

Opinie czytelników

Książka dr Kuehna zawiera zwięzły i przystępny przegląd strategii morskich podczas wojny na Pacyfiku, łącząc różne czynniki, które wpłynęły na te strategie. Podczas gdy wiele recenzji chwali jej czytelność i dokładne badania, niektóre krytykują jej zwięzłość i okazjonalne nieścisłości.

Książka jest opisywana jako dokładna, czytelna i dobrze zbadana, skutecznie podsumowująca strategie morskie każdego narodu i odnosząca je do szerszych kontekstów operacyjnych. Zawiera wiele odniesień i spostrzeżeń od postaci historycznych dotyczących kluczowych wydarzeń. Służy jako przydatne źródło zarówno dla edukacji wojskowej, jak i ogólnych czytelników zainteresowanych wojną morską.

Krytycy wskazują, że zwięzłość książki może prowadzić do powierzchownej analizy i że zawiera ona faktyczne nieścisłości dotyczące konkretnych wydarzeń i szczegółów wojskowych. Niektórzy czytelnicy oczekiwali głębszej analizy strategicznych decyzji i uznali dostarczone mapy za niewystarczające do nawigacji.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Strategy in Crisis: The Pacific War, 1937-1945

Zawartość książki:

Wojna na Pacyfiku (1937-1945) pozostaje kluczowym tematem dyskusji strategicznych, zwłaszcza że dążenie Japonii do szerszego konfliktu w 1941 roku wciąż fascynuje historyków.

To regionalne dążenie przerodziło się w szerszą wojnę światową ze wszystkimi głównymi potęgami morskimi, a także Związkiem Radzieckim, w konflikcie, który podważył reakcję aliantów w Azji i poza nią. John T.

Kuehn analizuje wojnę na Pacyfiku z punktu widzenia strategii i jej realizacji. Alianci weszli w trwającą wojnę chińsko-japońską w Chinach (1937-1945), która ukształtowała wdrażanie strategicznych decyzji dotyczących większych kampanii wojny na Pacyfiku. Wojna na Pacyfiku jest często postrzegana jako konflikt między Stanami Zjednoczonymi a Japonią, ale obejmowała znacznie większą liczbę postaci narodowych, a strategiczne kalkulacje tych aktorów zostały omówione przez autora w zwięzłych szczegółach.

Działania mocarstw, takich jak Holendrzy, Brytyjczycy, Australijczycy, Nowozelandczycy i Związek Radziecki, a także dwóch głównych narodów, Stanów Zjednoczonych i Cesarstwa Japonii, są rozpatrywane w paradygmacie strategicznym. Autor, przyglądając się strategii Cesarskiej Japonii, a także strategii Stanów Zjednoczonych, dochodzi do wniosku, że niepowodzenia Osi w zakresie strategii koalicyjnej trwały przez całą wojnę, nawet gdy alianci wzmocnili wojnę koalicyjną wzdłuż frontów.