Strangers to Ourselves - Historie niespokojnych umysłów

Opinie czytelników

Książka Rachel Aviv „Strangers to Ourselves” stanowi dogłębną eksplorację choroby psychicznej poprzez studia przypadków kilku osób. Recenzje podkreślają wnikliwe pisanie i badania Aviv, ujawniając złożone społeczne i osobiste wymiary choroby psychicznej. Czytelnicy są urzeczeni głębią i współczuciem w opowiadaniu Aviv, ale wyrażają mieszane uczucia co do spójności i zaangażowania książki.

Książka jest dobrze napisana i wnikliwa, oferując nowe spojrzenie na choroby psychiczne. Opowieść Aviv jest chwalona za głębię i współczucie, a wielu czytelników uważa, że książka poprawiła ich zrozumienie zdrowia psychicznego. Czytelnicy docenili sposób, w jaki autor przeplata osobiste historie z szerszymi kwestiami społecznymi. Wielu z nich uznało, że książka jest pouczająca i wywiera emocjonalny wpływ, prowadząc do większej empatii i życzliwości.

Niektórzy czytelnicy uznali książkę za złożoną i wymagającą specyficznego nastroju, aby w pełni się w nią zaangażować. Krytycy wspominają, że brakuje jej spójnej narracji lub jasnego przesłania, a historie wydają się oderwane od siebie. Pojawiły się też uwagi, że pisarstwo nie trafia do każdego czytelnika, a niektóre postacie były postrzegane jako nieciekawe lub pozbawione życia. W kilku recenzjach zauważono, że pierwsza część książki wydawała się sucha, a spostrzeżenia pojawiły się zbyt późno w narracji.

(na podstawie 57 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Strangers to Ourselves - Stories of Unsettled Minds

Zawartość książki:

W Strangers to Ourselves, mocnym i trzymającym w napięciu debiucie, Rachel Aviv stawia fundamentalne pytania o to, jak rozumiemy siebie w okresach kryzysu i cierpienia. Opierając się na dogłębnych, oryginalnych reportażach, a także niepublikowanych dziennikach i wspomnieniach, Aviv pisze o ludziach, którzy napotkali granice psychiatrycznych wyjaśnień tego, kim są.

Podąża za hinduską kobietą, celebrowaną jako święta, która żyje w uzdrawiających świątyniach w Kerali; uwięzioną matką walczącą o przebaczenie swoich dzieci po wyzdrowieniu z psychozy; mężczyzną, który poświęca swoje życie na szukanie zemsty na swoich psychoanalitykach; oraz zamożną młodą kobietą, która po dekadzie definiowania siebie poprzez swoją diagnozę postanawia odstawić leki, ponieważ nie wie, kim jest bez nich. Ożywiona głębokim poczuciem empatii, eksploracja Aviv jest załamana przez jej własną relację z życia na oddziale szpitalnym w wieku sześciu lat i spotkania z innym pacjentem, z którym jej życie biegnie równolegle - dopóki nie przestanie.

Aviv pyta, w jaki sposób historie, które opowiadamy o zaburzeniach psychicznych, kształtują ich przebieg w naszym życiu. Podważając sposób, w jaki rozumiemy i mówimy o chorobie, jej relacja jest świadectwem porowatości i odporności umysłu.