Sto dni deszczu

Opinie czytelników

Książka „One Hundred Days of Rain” autorstwa Carellin Brooks przedstawia złożoną historię o emocjonalnej podróży kobiety po rozstaniu, rozgrywającą się na tle częstych opadów deszczu w Vancouver. Powieść jest chwalona za liryczną prozę i żywe opisy, choć spotyka się z krytyką za nudę i przewidywalność.

Proza jest elegancka, bogata i pełna żywych obrazów, z dbałością o szczegóły. Brooks wyróżnia się umiejętnością opisywania deszczu i jego metaforycznego znaczenia. Książka jest ceniona za literacki kunszt i emocjonalną głębię.

Narracja może być nużąca i przewidywalna, przez co czytelnikom trudno jest zżyć się z bohaterem. Szczegółowe skupienie się na najdrobniejszych szczegółach odwraca uwagę od emocjonalnego zaangażowania, a portrety postaci mogą wydawać się jednowymiarowe lub nadmiernie pokrzywdzone.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

One Hundred Days of Rain

Zawartość książki:

Czy na początku mówiła, że codziennie pada? Pomyliła się. Źle się wyraziła. Nie miała na myśli.... Nie. Nie padało codziennie. Ale padało przez sto dni tego roku, co było wystarczające - nawet więcej niż wystarczające.

W prozie, która jest z kolei nawiedzająca i krystaliczna, "Sto dni deszczu" Carellin Brooks wylicza spotkania bezimiennej narratorki z tym najbardziej banalnym tematem: deszczem. Opłakując niedawne katastrofalne rozstanie, narratorka musi odbudować swoje życie od podstaw. Budząc się każdego dnia, by napotkać niebo i ulice Vancouver, narratorka zauważa, że deszcz, tak pozornie niezmienny, jest w rzeczywistości kalejdoskopowy. Jej melancholijny nastrój ulega subtelnym zmianom, które czasem odbijają się echem, a czasem kontrastują z otoczeniem. Złapana między dwoma biegunami pogody i nastroju, narratorka nie jest sama: niezależnie od tego, czy jedzie autobusem z małym dzieckiem, szuka mieszkania do wynajęcia, czy tylko oblicza koszt skromnych obiadów, świat zawsze wkracza, zarówno jako pocieszenie, jak i udręka.

W eliptycznej prozie przypominającej ukochaną powieść Elizabeth Smart By Grand Central Station I Sat Down and Wept, One Hundred Days of Rain obnaża wewnętrzne funkcjonowanie życia, które się rozpadło. Czytelnicy zaangażują się w poetyckie i zabawne ograniczenia Brooksa, które rozwijają się rozdział po rozdziale, gdzie kompulsywne katalogowanie przez narratora perypetii deszczu tworzy rodzaj cichej medytacji: uznanie ciągłego ciężaru smutku, jego tekstury i składu - nie tylko ciężaru emocjonalnego, ale także ciężaru wszystkich głupich drobiazgów, z którymi człowiek ma do czynienia, gdy odbudowuje życie.