Stary zamek w Sherborne, Dorset: Badania archeologiczne 1930-90

Oryginalny tytuł:

Sherborne Old Castle, Dorset: Archaeological Investigations 1930-90

Zawartość książki:

Roger, biskup Salisbury (1102-39), zbudował Sherborne Old Castle w swojej posiadłości biskupiej w Sherborne, w północno-zachodnim Dorset, w latach 1122-35. Ufortyfikowany pałac był jednym z kilku dużych projektów budowlanych podjętych przez biskupa Rogera; wśród innych była przebudowa katedry Old Sarum oraz zamków w Devizes i Malmesbury. Chociaż Stary Zamek Sherborne został zmieniony w ciągu następnych czterech stuleci, większość jego oryginalnych elementów konstrukcyjnych została zachowana do czasu, gdy budynki zostały zniszczone w 1645 roku.

Niniejszy raport opisuje i analizuje informacje uzyskane ze wszystkich badań archeologicznych przeprowadzonych na zamku od początku XX wieku, w tym badań A E Rawlence'a (1932), C E Beana (1932-1954) oraz autorów niniejszego raportu, Petera White'a, ówczesnego inspektora zabytków starożytnych, w latach 1968-1980 i nieżyjącego już Alana Cooka (1980-95).

Analiza wyników, wraz z kontynuacją badań historycznych, ujawniła znacznie więcej na temat głównych okresów budowy i użytkowania zamku. Obecnie możliwe jest dokładniejsze opisanie i źródło wyrafinowanego projektu zamku Rogera oraz wysokiej jakości rzemiosła zastosowanego w jego konstrukcji i dekoracji; późniejsze fazy rozwoju w okresie średniowiecza, w tym ulepszenia obrony zamku i zakwaterowania, gdy był on w posiadaniu Korony w latach 1183-1354; zmiany po 1357 r. po odzyskaniu zamku przez biskupa Wyvila z Salisbury oraz ważny XV-wieczny program budowlany przeprowadzony przez biskupa Thomasa Langtona. Znacznie wyraźniej oceniono wpływ prac podjętych przez Sir Waltera Raleigha w jego nieudanej próbie przebudowy zamku na swoją wiejską siedzibę po tym, jak nabył posiadłość w 1592 roku.

Wreszcie, chociaż znaczna część struktury zamku została zniszczona po jego poddaniu się armii parlamentarnej w 1645 r., nowe dowody z dokumentów i analiza strukturalna ujawniły, w jaki sposób w XVIII wieku rodzina Digby rozwinęła i utrzymywała ruiny jako romantyczny element na północnej granicy ich parku krajobrazowego.