Der alte und der neue Materialismus in der Geschichte der Sklaverei
Odkąd W. E.
B. du Bois skonceptualizował samoemancypację niewolników podczas wojny secesyjnej w USA jako "strajk generalny", język historii pracy wpłynął na naukowe rozumienie niewolnictwa. Podczas gdy analogia plantacji do fabryki ma swoje oczywiste ograniczenia, historycy rozumieli niewolników i właścicieli niewolników jako zaangażowanych w rozpoznawalne walki o tempo pracy, własność czasu i wiedzy specjalistycznej oraz nieformalne prawa i przywileje, które rządziły procesem pracy.
Jednak starsza materialistyczna historia zakorzeniona w marksistowskich kategoriach nie zawsze była w stanie uchwycić dynamikę dominacji rasowej i utowarowienia człowieka w sercu amerykańskiego systemu niewolniczego. "Nowa historia kapitalizmu" zaoferowała jeden środek zaradczy, a mianowicie mocne osadzenie niewolnictwa w kapitalistycznym sposobie produkcji, którego inwestycja w "wolną" pracę była zawsze bardziej retoryczna niż rzeczywista.
Inną odpowiedzią może być to, co badacze nazywają "nowym materializmem" - podejście zorganizowane wokół uwikłań między człowiekiem a nie-człowiekiem i czerpiące z najnowszych prac teoretycznych na temat rzeczy, sieci i asamblaży. Niniejsza prelekcja rozważa implikacje tego "nowego materializmu" dla historii niewolnictwa, a co za tym idzie, dla historii pracy w szerszym ujęciu.
