Stare szkoły: Modernizm, edukacja i krytyka postępu

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Old Schools: Modernism, Education, and the Critique of Progress

Zawartość książki:

Zwycięzca: AAIS First Book Prize

Old Schools wyznacza modernistyczną kontrtradycję. Książka nadaje sens pozornemu anachronizmowi w dwudziestowiecznej literaturze i kinie: fascynacji przestarzałymi, paradygmatycznie przednowoczesnymi formami edukacyjnymi, które utrzymują się długo po tym, jak zostały wyparte przez postępowe teorie pedagogiczne.

Zwolennicy postępowej edukacji zwrócili się w szczególności przeciwko łacinie. Martwy język - nauczany za pomocą sprawdzonych środków, w tym zapamiętywania, recytacji, kopiowania i innych form powtarzania i przypominania - musiał zostać zaktualizowany lub wyeliminowany, argumentowali reformatorzy, aby uczniowie mogli odetchnąć i stać się nowocześni, zrywając z konwencją i ograniczeniami.

Niezwykła książka McGlazera przypomina nam jednak, że postępowa edukacja była wspierana nie tylko przez politycznych postępowców, ale także przez faszystów we Włoszech, gdzie była przedmiotem krytyki Gramsciego. Opierając się na stronach Gramsciego poświęconych klasie łacińskiej, McGlazer pokazuje, jak postacie w różnych awangardach kulturowych, od wiktoriańskiej Wielkiej Brytanii po Brazylię lat 70-tych, powracały do starej szkoły i wyobrażały ją sobie na nowo.

Uderzające jest to, że prace, które McGlazer bierze pod uwagę, waloryzują przestarzałe techniki tej szkoły, nawet jeśli są one najbardziej uciążliwe i konwencjonalne. Podobnie jak lekcje łaciny, do których powracają, prace te wytwarzają ograniczenia, które wydają się ograniczające, ale na mocy tego ograniczenia zachęcają do cennego oporu. Zamieniając ćwiczenia gramatyczne w wiersze, a powtarzalne wykłady w nagrania głosowe, znajdują nieprawdopodobne zasoby do krytyki w samych praktykach, które postępowi reformatorzy starali się usunąć.

Rejestrując trwanie przeszłości, nawet gdy reagują na rosnącą presję modernizacji, pisarze i filmowcy od Patera przez Joyce'a po Pasoliniego zachowują to, co może wydawać się wstecznymi przywiązaniami - do tradycji, przekazu, scholastycznych rytuałów i powtarzalnych form. Ale kontrprogresywne pedagogiki, które opracowują, powtarzają przeszłość z coraz bardziej radykalnym skutkiem. Old Schools uczy nas, że tego rodzaju powtórzenie może umożliwić zmianę, którą pozornie utrudnia.