Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka jest pierwszoosobową narracją opowiadającą o okropnościach ludobójstwa Ormian oczami młodej dziewczyny, Aurory Mardiganian. Opisuje ona ekstremalną brutalność, z jaką Ormianie spotkali się z rąk swoich oprawców, podkreślając nieludzkość i zło, które mogą powstać podczas takich okrucieństw. Pamiętnik jest chwalony za ważną dokumentację historyczną, ale niektórzy czytelnicy zwracają uwagę na jego graficzną zawartość i pewne uprzedzenia.
Zalety:⬤ Mocna i ważna relacja z pierwszej ręki o ludobójstwie Ormian.
⬤ Makabryczne szczegóły zapewniają realistyczne zrozumienie okrucieństw.
⬤ Emocjonalna i wpływowa narracja, która wywołuje silne reakcje.
⬤ Uważana za niezbędną lekturę do edukowania innych o tym historycznym wydarzeniu.
⬤ Odwołuje się do różnych pokoleń, w tym tych, które mają osobiste powiązania z tymi wydarzeniami.
Wady:⬤ Graficzna natura treści może być trudna do strawienia dla niektórych czytelników.
⬤ Niektórzy czytelnicy uważają, że autor nadmiernie wychwala rolę Stanów Zjednoczonych w tych wydarzeniach.
⬤ Krytycy sugerują, że porównanie ludobójstwa Ormian i Holokaustu może nie być do końca trafne.
⬤ Niektórzy uważają narrację za ciężką i emocjonalnie obciążającą, wymagającą przerw podczas czytania.
(na podstawie 32 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Ravished Armenia: The Story of Aurora Mardiganian, the Christian Girl, Who Survived the Great Massacres
Zawartość książki:
Aurora (Arshaluys) Mardiganian (12 stycznia 1901 - 6 lutego 1994) była ormiańską amerykańską pisarką, aktorką i ocalałą z ludobójstwa Ormian. Aurora Mardiganian była córką zamożnej ormiańskiej rodziny mieszkającej w Chmshgatsak, dwadzieścia mil na północ od Harput w Turcji Osmańskiej.
Będąc świadkiem śmierci członków swojej rodziny i zmuszona do przemarszu ponad 1400 mil, podczas którego została porwana i sprzedana na targi niewolników w Anatolii, Mardiganian uciekła do Tyflisu (współczesne Tbilisi w Gruzji), a następnie do Petersburga, skąd udała się do Oslo i wreszcie, z pomocą Near East Relief, do Nowego Jorku. W Nowym Jorku skontaktował się z nią Harvey Gates, młody scenarzysta, który pomógł jej napisać i opublikować narrację, która jest często określana jako pamiętnik zatytułowany Ravished Armenia (pełny tytuł Ravished Armenia; the Story of Aurora Mardiganian, the Christian Girl, Who Survived the Great Massacres (1918). Narracja Ravished Armenia została wykorzystana do napisania scenariusza filmowego, który został wyprodukowany w 1919 roku, a Mardiganian zagrała samą siebie i po raz pierwszy pokazano go w Londynie jako Auction of Souls.
Pierwszy nowojorski pokaz niemego filmu, zatytułowanego Ravished Armenia, odbył się 16 lutego 1919 roku w sali balowej hotelu Plaza, gdzie liderzy społeczeństwa, pani Oliver Harriman i pani George W. Vanderbilt, służyli jako współgospodynie w imieniu Amerykańskiego Komitetu Pomocy Ormianom i Syryjczykom.
Mardiganian była określana w prasie jako Joanna d'Arc Armenii, opisując jej rolę jako rzecznika ofiar horrorów, które miały wówczas miejsce w Turcji i katalizatora ruchu humanistycznego w Ameryce. W latach dwudziestych XX wieku Mardiganian wyszła za mąż i mieszkała w Los Angeles aż do swojej śmierci 6 lutego 1994 roku.
(wikipedia.org)
