Middle East Affairs: War Adventures of Zahos Hadjifotiou in Tobruk, El Alamein and Rimini
"Weteran II wojny światowej wspomina z pierwszej ręki okropności na krwawych polach bitew i namiętne związki w klubach nocnych na Bliskim Wschodzie jako grecki żołnierz.
Życie Hadjifotiou (Games of Passion in Mykonos, 2015) zostało przerwane przez wojnę, a inwazja Mussoliniego na Grecję skłoniła go do opuszczenia domu i przyłączenia się do walki z siłami Osi. Zaciągnął się do armii brytyjskiej i znalazł się w portowym mieście Tobruk w Libii. Tutaj był jednym ze słynnych "Szczurów Pustyni" - ludzi, którzy spędzili osiem miesięcy piekła pod oblężeniem przez wojska feldmarszałka Erwina Rommla: "Trzydzieści pięć tysięcy rannych i kilka tysięcy zabitych". Reputacja Hadjifotiou jako jednego z bohaterów Tobruku zapewniła mu liczne awanse i odznaczenia wojskowe. Ostatecznie został przydzielony do pilotowania dźwigu o nazwie "Mac", który miał ratować alianckie pojazdy i uwięzionych żołnierzy. Pomiędzy oblężeniem i bitwami z siłami niemieckimi w El Alamein w Egipcie i Rimini we Włoszech, spędził wiele nocy z innymi żołnierzami, grając w eleganckich klubach nocnych w Egipcie, a później w Bejrucie, szukając przyjemności i luksusu z alkoholem i kobietami. Autor wspomina swoje wojenne przygody z wytrawnym romantyzmem, nigdy nie stroniąc od swoich doświadczeń, czy to nocy napędzanych wódką, czy walki wręcz na polu bitwy.
Hadjifotiou jest krótkowzroczny i apolityczny, skłonny do nostalgii w nieoczekiwany sposób - żołnierz wspomina swój żuraw z większym sentymentem niż swoje błyskawiczne małżeństwo z córką francuskiego generała. Kiedy ponownie spotyka swoją utraconą miłość, Yuki Russell, żydowsko-amerykańską piosenkarkę, którą poznał na początku wojny, jego entuzjazm może wydawać się szokujący dla niektórych, ponieważ wydawało się, że wcześniej prawie o niej zapomniał. W książce nie ma żadnych udziwnień, nie ma żadnych racjonalizacji dla tych aroganckich i lekkomyślnych zwrotów, tak samo jak dla tych bohaterskich. Najbliżej w książce do usprawiedliwienia działań któregokolwiek z nich - od kobieciarstwa po grabieże - jest twierdzenie, że ci, którzy tam nie byli, nie mogą wiedzieć. Autobiografia jest niezwykle zwięzła, być może na jej niekorzyść - jest mało prawdopodobne, że czytelnicy poczują się przeniesieni do nocnych klubów lub stref wojennych dzięki jej minimalistycznemu podejściu.
Zwięzły i pozbawiony skrupułów pamiętnik, opowiadający zarówno o dobrych, jak i złych czasach wojny”.
-- Kirkus Reviews.
19 sierpnia 2016 r.