Spóźniona parada

Opinie czytelników

Recenzje „The Late Parade” Adama Fitzgeralda prezentują mieszane spojrzenie na to dzieło. Niektórzy czytelnicy doceniają grę słów i kreatywność językową, podczas gdy inni uważają poezję za chaotyczną i pozbawioną głębi. Niektórzy chwalą książkę jako mocne wprowadzenie do współczesnego poety z potencjałem, podczas gdy inni uważają, że nie wyróżnia się ona na tle szerszego krajobrazu poezji.

⬤ Bogata gra słów i kreatywność językowa, która niektórych zachwyca i hipnotyzuje.
⬤ Mocny początek Adama Fitzgeralda jako poety, ukazujący jego potencjał i złożoność.
⬤ Książka oferuje świeże podejście do współczesnej poezji i angażuje się w tematy surrealizmu i modernizmu.
⬤ Niektóre wiersze zwracają uwagę swoim pięknem i inteligentnymi obserwacjami, pozostawiając czytelników pragnących więcej.

⬤ Niektóre recenzje krytykowały książkę za to, że jest chaotyczna i pozbawiona wnikliwej treści.
⬤ Niektórzy czytelnicy uznali pewne aspekty humoru za ckliwe lub przesadzone.
⬤ Pojawiły się opinie, że twórczość Fitzgeralda nie wyróżnia się skutecznie na tle innych współczesnych poetów.
⬤ Poezja może być postrzegana jako przypadkowa lub zbyt złożona, co może być odstręczające dla niektórych czytelników.

(na podstawie 7 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Late Parade

Zawartość książki:

Pełen snów na jawie i fantomowych wspomnień The Late Parade to triumf poetyckiej wyobraźni. Aby pisać o jednej rzeczy, trzeba najpierw napisać o innej. W debiutanckim zbiorze Adama Fitzgeralda czytelnicy odkrywają czterdzieści osiem wierszy, które łączą w sobie tony żartobliwe i elegijne, nostalgiczne i absurdalne. Zmienne inspiracje Fitzgeralda "wzywają nas do przyłączenia się do miejskiej promenady" (McLane) z mnogością chimerycznych przystanków: od nierealnych miast Dubaju po były Związek Radziecki, od nigeryjskich spamerów i Dziewicy Maryi po Dr. Johnsona i Cat Power.

"Chwałą tego tomu jest długi wiersz tytułowy, który przenosi pierwotną wizję Harta Crane'a w przyszłość, która nie rezygnuje z miłości młodego poety do rzeczywistości" - pisze Harold Bloom. Zlepione z litanii, monologów i od, wiersze te wyrastają z modernistycznego krajobrazu wypełnionego szalonymi przejęzyczeniami, insynuacjami, archaizmami i codziennym slangiem. Chociaż wiersze Fitzgeralda często mają halucynacyjne znaczenia, które wydają się otwarte, nigdy nie ignorują tradycyjnych przyjemności poetyckiego rzemiosła i pamięci, a ich muzyka to ambientowy dron - po części Technicolor, po części podtlenek azotu.

Mimo to tym, co spaja te fantazje, jest coś więcej niż urok szaleńczo kameleonowej retoryki. Dźwięczny głos Fitzgeralda jest bezwstydnie głosem poety miłości: melancholijny, barokowy i wizjonerski. The Late Parade jest świadectwem mocy zamieszania, które może ukryć nasze poczucie straty, ale w zamian oferuje ten wymowny tonik znany jako poezja. Jak pisze Richard Howard: „Kiedy nowy poeta podkręca temperaturę, daje nam tylko niezbędne oburzenie, które sprawia, że rozumiemy to, o czym nigdy nie wiedzieliśmy, że możemy powiedzieć”.