Sposoby na żebranie

Opinie czytelników

Kolekcja poezji TJ Sandella jest znana ze swojej emocjonalnej głębi i humoru, zgłębiając tematy straty, wrażliwości i złożoności ludzkiego doświadczenia. Jego twórczość trafia do szerokiego grona odbiorców, nawet tych niezaznajomionych z poezją, i jest opisywana jako inspirująca i wciągająca.

Mocna i zrozumiała poezja, mistrzowskie zakończenia, unikalne zestawienie tematów, zakres emocjonalny, dostępność dla osób niebędących poetami oraz głębokie połączenie humoru i głębi.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać emocjonalne treści za zbyt surowe lub zestawienie tematów za nietypowe, co nie każdemu może przypaść do gustu.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Ways to Beg

Zawartość książki:

Poezja. Wiersze T. J. Sandella mają współczucie, humor, wdzięk i zasięg. Pisze o sobie i innych; o muzyce, seksie, drzewach i Houdinim; i oczywiście o śmierci; bo jak inaczej rozpoznalibyśmy go jako poetę? Ale to, co najgłębiej porusza w tych wierszach i wewnątrz nich, to wciągająca mieszanka ciekawości i sumienia; potrzeba odkrywania różnych rodzajów prawdy; czy to etycznej, czy aspiracyjnej. W wierszach, które "wciąż wyginają się / w pytania", porusza się łaskawie po tym, co widzi; co zrobił i co wyobraża sobie, że robi lub staje się. Jeden z wierszy pyta: "Jak długo / aż staniemy się tym, kim zawsze chcieliśmy być?". To, że żaden z wierszy nie odpowiada na to pytanie, nie powinno być zarzutem wobec Sandelli. To, że wszystkie próbują, jest jego zasługą i naszą ogromną korzyścią". --Bob Hicok.

WAYS TO BEG ryzykuje wielkie pytania. Te wiersze rozpalają; spalają prostą linię - łatwą drogę do słodyczy - aby zapytać: co to znaczy być uświęconym? W lawinie żwiru i czułości Sandella kipi rozdzierającym serce człowieczeństwem. Mówi głosem klasy robotniczej; o zbawieniu i prawdzie jako dzikim akcie. To odważna i piękna książka. --Jan Beatty.

WAYS TO BEG boleśnie wpatruje się w wywróconą do góry nogami teraźniejszość, szukając domu. Jest tu samotność, wiara w towarzystwo i moc drugiego człowieka, która nas leczy i otwiera. Uwielbiam sposób, w jaki zaskoczenie prowadzi nas do tego, co znajome, a to, co znajome, do zaskoczenia; i to, jak poeta stawia na równi to, co zwyczajne, i to, co tragiczne. Splecione razem w fugę; każdy wiersz buduje moment po intymnym momencie. Wiersze te rozpoczynają się w hałasie i zamieszaniu świata i zmierzają w kierunku cichej refleksji po utracie matki. To właśnie tutaj praca osiąga apogeum; ból żalu przypomina nam, abyśmy trzymali każdą chwilę i uczynili ją; w niemałym stopniu; świętą. --Dorianne Laux.