Społeczności Tell z epoki brązu w kontekście: An Exploration Into Culture, Society, and the Study of European Prehistory. Część 2: Praktyka - społeczeństwo, spa

Oryginalny tytuł:

Bronze Age Tell Communities in Context: An Exploration Into Culture, Society, and the Study of European Prehistory. Part 2: Practice - The Social, Spa

Zawartość książki:

Practice - The Social, Space, and Materiality stanowi drugą część książki Bronze Age Tell Communities in Context: An exploration into culture, society, and the study of European prehistory. Studiuje tell z epoki brązu i nasze podejście do zrozumienia tego fascynującego sposobu życia, opierając się na materialnych pozostałościach długoterminowej stabilności architektonicznej i odniesieniach do miejsca przodków.

Podczas gdy pierwszy tom kwestionował neodyfuzjonistyczne modele wpływu śródziemnomorskich centrów pałacowych na rozwój społeczności tellów w Karpatach i związany z tym nacisk na stratyfikację społeczną, druga część przedstawia alternatywne podejście teoretyczne, które kładzie nacisk na architekturę i społeczne wykorzystanie przestrzeni. W przeciwieństwie do redukcjonistycznej makroperspektywy głównego nurtu modelowania społecznego, inspirowanej aspektami teorii praktyki opisanymi w tej książce, przedstawiony opis stara się uwzględnić to, co jest naprawdę niezwykłe w tych miejscach i co możemy z nich wywnioskować o sposobie życia, który kiedyś kształtowały i umożliwiały. Stabilność widoczna w opowieściach i ich pozorny brak zmian w skali makro są specyficznymi cechami pola społecznego, w danym regionie i przez określony czas.

Zarówno stabilność, jak i zmiana zależą od konkretnych kontekstów historycznych, w tym tradycyjnych praktyk, ich materialnego otoczenia i ludzkiej intencjonalności. Nie są one nieodłączną, daną właściwością tego czy innego "typu" społeczeństwa lub struktury społecznej.

Dla naszych rozważań, argumentuje się tutaj, pod konkretnym przejawem utrzymywanej społeczności, wyraźnie widzimy praktyki społeczne i odpowiadające im ustalenia materialne, które są negocjowane i dostosowywane. Powtarzając argument przedstawiony w pierwszej części tego opracowania, sugeruje się, że archeologia powinna zainteresować się takimi procesami w skali mikro, zamiast ulegać pokusie zgrabnej makrohistorii i wielkich narracji istniejących z dala od materialnych pozostałości dawnego życia.