Śpiewając ziemię: Wiejska chronologia

Opinie czytelników

Singing the Land: A Rural Chronology autorstwa Chili Woychik to refleksyjna i liryczna eksploracja życia na wsi, uchwycenie cyklicznej natury ziemi i osobistych doświadczeń z nią związanych. Książka łączy w sobie elementy piękna, trudu i głębokich związków z naturą, angażując czytelników poprzez sugestywną prozę i przemyślane spostrzeżenia.

Książka zawiera piękną, liryczną prozę, która wciąga czytelników w doświadczenia autora i refleksje na temat życia na wsi. Ma bogatą, ziemistą jakość, celebrując złożoność natury i ludzkiego doświadczenia. Wielu recenzentów doceniło głębię spostrzeżeń, intymne połączenie z ziemią oraz zdolność książki do wywoływania nostalgii i refleksji. Książka jest również chwalona za swoją strukturę, w której miesięczne sekcje odpowiadają zmieniającym się porom roku, a także za stymulowanie przemyślanych dyskusji na temat cykli życia.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać prozę za trudną ze względu na jej złożoność i nietypowe słownictwo, co sugeruje potrzebę korzystania ze słownika. Kilka recenzji wskazywało, że czytelnicy mogą nie połączyć się z narracją dnia z życia lub specyficzną wiejską scenerią, chyba że mają osobisty związek z takimi doświadczeniami.

(na podstawie 13 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Singing the Land: A Rural Chronology

Zawartość książki:

W przedmowie do książki Singing the Land autorka Stephanie E. Dickinson pisze: „Czekałam na kogoś, kto sprawi, że Iowa, czarnoziemny spichlerz mojej młodości i monokulturowy róg obfitości mojej dojrzałości, nabierze życia...”.

Chila Woychik napisała taką książkę”. Po części pamiętnik, po części travelogue, po części liryczny esej, Singing the Land rejestruje życie na rodzinnej farmie w Iowa na przestrzeni jednego roku. Czytamy o niekończącym się cyklu wydarzeń, które służą jako słowa jej pieśni o miłości i szacunku do ziemi - śnieżyce i wichury, lwy górskie i kojoty, niszczące uprawy i życie gwałtowne powodzie, nowo narodzone kaczątka i cielęta, herbicydy i pestycydy, które szkodzą życiodajnym składnikom odżywczym gleby.

Przez cały czas Woychik powraca do tematów poświęcenia, straty, miłości, walki, a przede wszystkim czasu. „Czas to dziecko pokoju ze stokrotkami.

Joker z kartą w rękawie. Czas to zegarek naciągnięty na rękę przeznaczenia.

Czas leci, nurkuje i umiera.”.