Spenserian Allegory and Elizabethan Biblical Exegesis: A Context for the Faerie Queene
Edmund Spenser słynnie przyznał swojemu przyjacielowi Walterowi Raleighowi, że jego metoda w The Faerie Queene "wyda się niezadowolona" tym, którzy "woleliby mieć dobrą dyscyplinę dostarczoną wprost w formie przykazań lub kazań".
Alegoria Spensera i elżbietańska egzegeza biblijna to pierwsze obszerne studium, które wyjaśnia porównanie Spensera, wprowadzając czytelników w biblijne typologie współczesnych kazań i liturgii. Rezultat pokazuje, że "nakazy...
głoszone na szeroką skalę" z mównic i ambon były często "owinięte w alegoryczne pomysły". W efekcie rutynowe chodzenie do kościoła przygotowało pierwszych czytelników Spensera do cieszenia się i interpretowania The Faerie Queene. Bogactwo odpowiednich cytatów zachęca czytelników do przyjęcia elżbietańskiego sposobu myślenia i ponownego zetknięcia się z poematem.
Pojawiają się "kroniki historyczne", przygody Florimella, epizod z Souldan, osąd Mercilli na temat Duessy, a nawet dwie strofy zamykające fragment Mutabilitie. W zestawieniu ze współczesną retoryką religijną stają się bardziej wyraziste.
