Spadające tempo uczenia się i neoliberalna gra końcowa

Opinie czytelników

Książka „The Falling Rate of Learning and the Neoliberal Endgame” autorstwa Davida J. Blackera stanowi krytyczną analizę obecnego krajobrazu edukacyjnego, łącząc go z kryzysami gospodarczymi neoliberalnego kapitalizmu. Blacker wykorzystuje Marksowską teorię spadającej stopy zysku do omówienia upadku edukacji publicznej i presji wywieranej na nią przez kapitalistyczną dynamikę. Tekst jest zarówno pouczający, jak i wymagający, zachęcając do głębokiej refleksji nad rolą edukacji w zmieniającym się środowisku gospodarczym.

Książka jest dobrze zbadana i przemyślana, zapewniając kompleksową analizę relacji między kapitalizmem a edukacją. Blacker skutecznie łączy złożone tradycje intelektualne i oferuje rozwiązania dla przyszłych wyzwań. Wielu recenzentów docenia wciągający styl pisania i głębię spostrzeżeń, określając je jako otwierające oczy i inspirujące. Argumenty autora są dobrze skonstruowane i oparte na obszernych dowodach.

Książka może być dość gęsta i trudna do przeczytania, wymagając od czytelnika znacznego przemyślenia i wysiłku. Niektórzy recenzenci uważali, że niektóre rozdziały, takie jak ten poświęcony głosowi studentów, wydawały się chaotyczne. Krytycy wspominali, że marksistowski język może być zniechęcający dla nowicjuszy. Ponadto, ponura perspektywa książki dotycząca przyszłości edukacji publicznej i społeczeństwa może być przytłaczająca dla niektórych czytelników.

(na podstawie 8 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Falling Rate of Learning and the Neoliberal Endgame

Zawartość książki:

Obecna neoliberalna mutacja kapitalizmu ewoluowała poza czasy, gdy hurtowy wyzysk siły roboczej zapewniał ekspansję światowego systemu. Podczas gdy "normalne" zyski firm gwałtownie spadają, a kradzież przez finanse rośnie, kapitalizm przechodzi teraz w tryb eliminacji, który jest skierowany do większości z nas - wraz z naszym środowiskiem - jako odpadów oczekujących na zarządzaną utylizację.

System edukacji znajduje się w ferworze tej eliminacji na wielu frontach: miażdżące zadłużenie studentów, zniecierpliwienie ekspresją studentów, grabież szczątkowych instytucji publicznych i wreszcie, jako coup de grace, porzucenie historycznego ideału powszechnej edukacji. "Reforma edukacji" jest bezsilna wobec eliminacjonizmu i jest w najlepszym razie mirażem, który odwraca energię opozycji. Sama idea aktywizmu edukacyjnego staje się pocieszającą fikcją.

Instytucje edukacyjne są przywiązane do projektu eliminacji - neoliberalnej gry końcowej - w sposób, który nie pozwala na ucieczkę, nawet pomimo heroicznych gestów kilku osób. Systemy szkolne, które kapitalizm zbudował i kierował nimi przez ostatnie dwa stulecia, są skazane na zatonięcie wraz z okrętem.

Dlatego racjonalne jest, aby nauczyciele kultywowali pewien pesymizm. Czy powinniśmy rozpaczać? Dlaczego, tak, powinniśmy - ale radośnie, ponieważ konfrontacja z eliminacją, śmiertelnością, jest przecież naszym wspólnym losem.

Nie ma nic i wszystko jest do zrobienia, aby się przygotować.