Sowiecka partyzantka 1941-44

Opinie czytelników

Książka zapewnia szczegółowy przegląd radzieckich partyzantów podczas II wojny światowej, zawierając dobre informacje ogólne, ilustracje i dane. Została jednak skrytykowana za brak neutralności politycznej i zbytnie skupienie się na konkretnych grupach partyzanckich, zamiast oferowania szerszej perspektywy.

⬤ Dobrze zbadane podstawowe informacje
⬤ świetne ilustracje i grafika
⬤ przydatne dla rekonstruktorów, modelarzy, graczy
⬤ dobre do wprowadzenia wiedzy na ten temat
⬤ ogólnie pouczające.

⬤ Postrzegany brak neutralności politycznej
⬤ swobodna akceptacja zbrodni wojennych popełnionych przez partyzantów
⬤ skupia się zbyt wąsko na konkretnych grupach, zamiast na kompleksowym spojrzeniu
⬤ niektórzy postrzegają ją jako zbyt uproszczoną lub podobną do podręcznika do historii dla gimnazjalistów.

(na podstawie 14 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Soviet Partisan 1941-44

Zawartość książki:

Od początku Barbarossy duża liczba żołnierzy radzieckich i cywilów została odcięta za liniami nazistowskich Niemiec w ramach tego, co Stalin nazwał Wielką Wojną Ojczyźnianą. Na Zachodzie znamy to jako rosyjsko-niemiecką część II wojny światowej, ale dla wielu partyzantów była to walka na śmierć i życie o przetrwanie.

Wojna partyzancka w Związku Radzieckim w latach 1941-1944 była przedmiotem znacznej manipulacji politycznej w dekadach po 1945 roku. W dużej mierze wynikało to z potrzeby stworzenia wizerunku kraju zjednoczonego za Józefem Stalinem i reżimem komunistycznym, podczas gdy prawda była znacznie bardziej złożona. Pierwsze tygodnie operacji Barbarossa ujawniły brak jedności w imperium sowieckim, gdy w zachodnich prowincjach, takich jak Białoruś, Galicja, Bukowina, Ukraina i kraje bałtyckie Łotwa, Litwa i Estonia, pojawiły się grupy nacjonalistyczne i antykomunistyczne. W związku z tym dla przetrwania Związku Radzieckiego kluczowe znaczenie miało przeciwdziałanie takim grupom na miejscu i utrzymanie władzy Moskwy na tak zwanych terytoriach okupowanych.

Latem 1941 roku wskrzeszono uśpione od lat trzydziestych plany prowadzenia wojny partyzanckiej za liniami frontu. Plany te miały na celu utrudnienie życia najeźdźcom poprzez akty sabotażu, wykrwawianie oddziałów z linii frontu w celu zapewnienia bezpieczeństwa stale wydłużającym się liniom zaopatrzeniowym, zniechęcanie kolaborantów poprzez akty odwetu, ale przede wszystkim utrzymanie fizycznej obecności władzy radzieckiej.

Termin sowiecka partyzantka obejmuje szeroką gamę typów wojowników, od świetnie wyszkolonych, dobrze uzbrojonych i zmotywowanych ochotników NKWD po zwykłych cywilnych uchodźców walczących o życie z niewielkim wyszkoleniem, doświadczeniem i uzbrojeniem. Pomiędzy tymi dwiema grupami znajdują się odizolowane formacje czerwonoarmistów odciętych od swoich jednostek z powodu szybkiej inwazji Osi w 1941 roku, lokalne formacje ad hoc, które gromadziły się wokół charyzmatycznego lokalnego funkcjonariusza partii komunistycznej lub po prostu patriotycznych rosyjskich cywilów, którzy chcieli walczyć. Jedną z często pomijanych grup są żydowskie oddziały partyzanckie, które szukały schronienia w lasach i na bagnach przed mackami Einsatzgruppen i polityką czystek etnicznych III Rzeszy. W latach 1942-43 te i inne grupy znalazły się pod kontrolą Centralnego Sztabu Ruchu Partyzanckiego (CHQPM). Jednak sama natura wojny partyzanckiej nadal wymagała od jednostki samodzielnego myślenia i naginania litery rozkazu do lokalnych okoliczności, w związku z czym pozostała ona bardziej walką indywidualnego wojownika niż bezimienną masą armii przeciwko armii.