Śnieżne skrzypce

Opinie czytelników

Recenzje podkreślają krótką, ale wpływową książkę, która bada głębokie tematy przez pryzmat fikcyjnych i historycznych narracji. Jedna z recenzji opisuje ją jako „wydarzenie”, które oszałamia czytelnika swoim literackim kunsztem, podczas gdy inna chwali eksplorację myśli rosyjskiego zdrajcy w celi śmierci, inspirowaną prawdziwą postacią historyczną, i podkreśla jakość jej tłumaczenia.

Imponujące wykonanie literackie, prowokujące do myślenia i wciągające, krótkie, ale wpływowe, wysoce zalecane i pięknie przetłumaczone.

Zwięzłość książki może sprawić, że niektórzy czytelnicy będą chcieli więcej głębi lub szczegółów.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Snow Violin

Zawartość książki:

W celi moskiewskiego więzienia Vladimir Ippolitovich Vetrov oczekuje na egzekucję. Karaluch dotrzymuje mu towarzystwa, wraz z dokuczliwym głosem oskarżającym go o bycie zdrajcą Partii, Ojczyzny i Narodu - za uleganie złudzeniom Zachodu, syrenom Paryża i znaczeniu dyskursu.

Podczas procesu oczekiwania na śmierć nic nie dzieje się w celi, ale to, co dzieje się w umyśle Vetrova, jest intymną i bezlitosną oceną człowieka, który chciał zdestabilizować totalitarny reżim ZSRR - i który za to odpowie - rozważając swoją obecną sytuację i swoje dawne, głęboko zakorzenione przekonania. W 1985 roku rosyjski podwójny agent, Vladimir Vetrov, który dostarczył francuskim służbom specjalnym imponującą ilość kluczowych dokumentów dotyczących działań infiltracyjnych KGB na Zachodzie, został stracony przez rozstrzelanie. Jego niezwykły los zawładnął wyobraźnią Michela Louyota.

Ten urzekający tekst nie jest powieścią biograficzną, ale próbą zrozumienia osobistego dramatu, który rozegrał się na kilka godzin przed śmiercią Vetrova. To skondensowana i poetycka opowieść, która zabiera czytelnika w głąb psychiki człowieka, którego polityczne ideały legły w gruzach, gdy zdał sobie sprawę z potworności systemu, którego bronił.

Tekst ten jest nie tylko hołdem złożonym niedocenionym bohaterom, ale także potępieniem wszystkich totalitarnych ideologii. Michel Louyot rozpoczął swoją karierę jako profesor literatury w Mozeli i przez ponad trzydzieści lat pracował w Europie Środkowej i Wschodniej oraz w Japonii na różnych stanowiskach, w tym attache kulturalnego i doradcy.

Delikatny humor i poetycka proza przenikają jego powieści, w tym Roumanie, Lorraine (nominowana do Prix Goncourt 1988), La Main aux algues (nominowana do Prix Goncourt 1992), La lettre de Coree, Nuit de Meuse i Memoires d'un chapeau. Opublikował również książki z opowiadaniami, poezją i literaturą faktu, a także współpracował z wieloma czasopismami drukowanymi i internetowymi".