Death by Laughter: Female Hysteria and Early Cinema
W latach 1870-1920 setki kobiet zmarły z powodu zbyt intensywnego śmiechu - a przynajmniej tak wynika z sensacyjnych nekrologów. Jak śmiech mógł być śmiertelny i co te doniesienia o śmiesznych zgonach kobiet mówią nam o polityce kobiecej radości?
Maggie Hennefeld odkrywa zapomnianą historię "histerycznego śmiechu", badając, w jaki sposób kobiece rozbawienie było teoretyzowane i demonizowane, tłumione i wykorzystywane. W dziewiętnastowiecznej medycynie i kulturze histeria była dolegliwością, która dotykała nerwowe kobiety na skraju emocjonalnego załamania. Kino, jak twierdzi Hennefeld, umożliwiło kobietom histeryczny śmiech, jak nigdy dotąd, z nieodwracalnymi konsekwencjami społecznymi i politycznymi. Gdy kobieca radość stała się pewną oznaką rentowności, alarmistyczne opowieści o kobietach śmiejących się na śmierć wykorzystały napięcie między krnąbrną rozrywką a moralistyczną represją.
Hennefeld śledzi społeczną politykę kobiecego śmiechu od rozkwitu XIX-wiecznego sentymentalizmu po zbiorową euforię wczesnego kina, przemierzając zaraźliwe wybuchy tańca, fotografię histerii, chichot szalonych kobiet, kinowe zbliżenia i pokazy filmów slapstickowych w przytułkach dla umysłowo chorych. Umieszczając mało znane nieme filmy i archiwum niezwykłych, często nietypowych tekstów w rozmowie z teorią afektu, studiami nad komedią i feministyczną teorią filmu, książka ta stanowi aktualny argument na rzecz siły histerycznego śmiechu.
