Śmiech uciśnionych

Opinie czytelników

Książka jest chwalona za unikalne spojrzenie na chrześcijański postmodernizm, podkreślając integrację śmiechu jako koncepcji filozoficznej, która rzuca wyzwanie tradycyjnym dychotomiom. Trafia do czytelników zainteresowanych literaturą, socjologią, antropologią i teologią.

Inteligentnie napisana, dobrze skonstruowana, przemawiająca do zróżnicowanej publiczności zainteresowanej literaturą i teologią, przedstawia fascynującą filozoficzną perspektywę śmiechu.

W recenzjach nie wymieniono żadnych konkretnych wad.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Laughter of the Oppressed

Zawartość książki:

Książka Jacqueline Bussie stawia następujące pytania bez odpowiedzi: Jakie jest teologiczne i etyczne znaczenie śmiechu uciśnionych? I co to znaczy śmiać się z okropności - śmiać się, gdy się cierpi? Większość etycznej teorii filozoficznej i zachodniej teologii (np. Augustyn, św. Jan Chryzostom, Oecolampadius, Reinhold Niebuhr) utrzymuje, że śmiech jest nihilistyczny i nieodpowiedzialny, zwłaszcza jeśli występuje w tragicznych okolicznościach. Argumentuje jednak, że dominujące położenie społeczne tych teologów i teoretyków doprowadziło do luki w badaniach, do braku rozważenia śmiechu "od dołu".

Dla teologii judeochrześcijańskiej The Laughter of the Oppressed eksploruje niezbadany teren. Książka ta poszerza teologiczną soczewkę, aby zbadać wielokulturową, współczesną fikcję historyczną Elie Wiesela, Toni Morrison i Shusaku Endo jako studia przypadków. W szanowanych tekstach tych autorów, Bramach lasu, Umiłowanej i Ciszy, odkrywamy śmiech Żydów podczas Holokaustu, śmiech Afroamerykanów, zarówno niewolników, jak i wolnych, oraz śmiech prześladowanej mniejszości religijnej japońskich chrześcijan. Teksty te, w dialogu z głosami z ich tradycji i spoza nich, pomagają nam zbudować teologię śmiechu. Książka Bussie konkluduje, że śmiech funkcjonuje jako nieoceniony etyczny i teologiczny sposób oporu w obliczu radykalnie negującego ucisku, który rozerwał zarówno język, jak i tradycyjne wierzenia.

Śmiech uciśnionych nie tylko przerywa banalność zła i dualizm wiary i wątpliwości, ale także dekonstruuje dominującą świadomość. Taki śmiech stanowi wyzwanie dla teologii, aby na nowo sformułować relacje między Bogiem i złem, teologią i teodyceą, teologią i językiem, paradoksem i wiarą, tragedią i nadzieją oraz uciskiem i oporem.