Smash

Opinie czytelników

Pamiętnik Rity Kampen, „Smash”, oferuje szczerą i intymną eksplorację jej życiowych wyzwań, szczegółowo opisując jej podróż przez traumę i odkrywanie siebie. Czytelnicy uważają, że jej opowieść jest wciągająca i zrozumiała, porównując jej styl pisania do znanych autorów, takich jak Glennon Doyle i Elizabeth Gilbert.

Książka jest pięknie napisana, z serdecznym językiem, który urzeka czytelników. Inspiruje do autorefleksji i rezonuje z kobietami poszukującymi rozwoju osobistego. Wiele z nich docenia autentyczność i brawurę w dzieleniu się intymnymi doświadczeniami życiowymi. Opowiadanie historii przypomina wycieczkę z przewodnikiem po bogatym i barwnym życiu, oferując zarówno humor, jak i głębię.

Niektóre recenzje mogą sugerować, że tematy mogą być szczególnie przydatne dla niektórych odbiorców, potencjalnie ograniczając szerszą atrakcyjność. Jednak w przedstawionych recenzjach nie odnotowano żadnej znaczącej krytyki książki.

(na podstawie 8 opinii czytelników)

Zawartość książki:

„Zdarzenie roztrzaskania czegoś na kawałki jest często określane jako katastrofa lub wypadek, albo jedno i drugie, ale czasami potrzeba życiowego wstrząsu, aby pokazać nam, jak daleko odeszliśmy od samych siebie".

Wkrótce po swoich czterdziestych urodzinach Rita rozbiła sobie łokieć, a następnie małżeństwo i wiarę we wszystko, czego nauczono ją, że życie powinno być. Nie mając nic do stracenia, skonfrontowała się z tajemnicami ze swojej przeszłości i uwolniła się z religijnych pułapek, które trzymały ją w niewoli. Dziesięć lat później, zainspirowana samotną miesięczną podróżą na Kretę, Rita celowo rozbiła coś, co ceniła, aby uczcić swoje pięćdziesiąte urodziny.

Jest to opowieść o kobiecie, która spędziła dekadę na sortowaniu bałaganu rozbitych gruzów, aby powoli ułożyć swoje życie w mozaikę znaczenia i magii. Odkryła, że rzeczy rozpadają się bez względu na to, jak bardzo staramy się je trzymać razem - i że czasami, niezależnie od tego, czy jesteśmy na to gotowi, czy nie, życie rozbije nas na kawałki, abyśmy mogli w końcu wrócić do domu przez frontowe drzwi naszego serca.