Słowo na N: Kto może je wypowiadać, a kto nie i dlaczego?

Opinie czytelników

Książka bada etymologię i społeczne implikacje słowa na „N” w Ameryce, omawiając konteksty historyczne i dynamikę stosunków rasowych. Podczas gdy niektórzy czytelnicy uznali ją za pouczającą i niezbędną do zrozumienia historii Afroamerykanów, inni krytykowali ją za powtarzalność lub nadmierną akademickość.

⬤ Zapewnia kontekst historyczny i odniesienia naukowe, zwiększając zrozumienie stosunków rasowych w Ameryce.
⬤ Dobrze napisana, z jasnymi wyjaśnieniami i wciągającą treścią, co czyni ją cennym zasobem edukacyjnym.
⬤ Zachęca do ważnych rozmów na temat użycia słowa na „N” i jego implikacji.
⬤ Uważana za lekturę obowiązkową dla osób zainteresowanych kwestiami rasowymi i naukami społecznymi.

⬤ Niektórzy uznali ją za powtarzalną lub nie otwierającą oczu, twierdząc, że nie przedstawia nowych informacji.
⬤ Kilku czytelników opisało ją jako suchą lub trudną do przebrnięcia, porównując ją do podręcznika.
⬤ Krytyka autora za dostrzegalną stronniczość i podżegający ton, z twierdzeniami, że propaguje napięcia rasowe.
⬤ Obawy związane z częstymi wzmiankami o słowie na „N”, które mogą być niewygodne dla niektórych czytelników.

(na podstawie 22 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The N Word: Who Can Say It, Who Shouldn't, and Why

Zawartość książki:

Znany krytyk kulturowy rozplątuje pokręconą historię i przyszłość rasizmu poprzez jego najbardziej niestabilne słowo. The N Word ujawnia, w jaki sposób termin „czarnuch” zarówno odzwierciedlał, jak i rozprzestrzeniał plagę bigoterii w Ameryce w ciągu czterystu lat, odkąd po raz pierwszy został wypowiedziany na naszych wybrzeżach.

Asim wskazuje Thomasa Jeffersona jako źródło naszego trwałego wizerunku „czarnucha”. "W swoim przełomowym, choć obecnie już zapomnianym eseju, Jefferson zebrał całą masę pseudonauki, aby zdefiniować stereotyp bezwolnego dziecka-człowieka z ogromnym apetytem i upośledzoną samokontrolą. Asim ujawnia, w jaki sposób dziewiętnastowieczna „nauka” zmówiła się z kulturą popularną, aby wzmocnić to oszczerstwo.

To, co zaczęło się jako fałszywe uogólnienia, stało się zinstytucjonalizowane w każdym zakątku naszego społeczeństwa: w sztuce i naukach ścisłych, sporcie, prawie i na ulicach. Konkluzja Asima jest równie oryginalna jak jego założenie.

Argumentuje on, że nawet gdy hipsterzy i ikony hip-hopu wypowiadają obelgi z odwrotnym zamiarem, pomagają one utrzymać czarnoskórych na dnie amerykańskiej drabiny społeczno-ekonomicznej. Ale Asim udowadnia również, że jest miejsce dla tego słowa w ustach i na piórach tych, którzy naprawdę rozumieją jego pokręconą historię - od Marka Twaina, przez Dave'a Chappelle'a, po Mos Defa.

Tylko wtedy, gdy poznamy jego dziedzictwo, będziemy mogli rozluźnić uścisk tego obelgi na naszej narodowej psychice.