Ocena:
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 4 głosach.
Osoba mówiąca w wierszach Irene McKinney jest najczęściej sama, siedząc nad brzegiem strumienia lub stojąc na wybranym przez siebie grobie w Appalachach, a medytacje wypowiadane z tej istotnej samotności są niezwykle jasne, dowcipne i różnorodne w treści i tonie.
Centralna sekwencja wierszy Emily Dickinson eksploruje i powiększa tę wielką i enigmatyczną postać. Wiersze są mocno zakorzenione w trosce o to, w jaki sposób żywioły działają w ziemi i w nas: na powierzchni naszego życia i głębiej w podziemiach kopalń węgla.
W wierszach McKinneya świat ludzki nigdy nie jest postrzegany jako oddzielony od naturalnego.
