Sigur Rs's ( )

Opinie czytelników

Książka jest głęboko analityczną eksploracją albumu Sigur Rós „( )”, oferującą wgląd w lingwistykę, filozofię i doświadczenie muzyki. Chociaż jest dobrze zbadana i pięknie napisana, jej akademicki ton i złożoność mogą nie spodobać się wszystkim fanom, szczególnie tym, którzy szukają bardziej tradycyjnej biografii muzycznej lub uznania.

Dobrze napisana i zbadana, oferuje unikalny wgląd w muzykę Sigur Rós, bada różne fascynujące tematy i jest szczególnie satysfakcjonująca dla tych, którzy interesują się lingwistyką i muzykologią. Dobrze rezonuje z zagorzałymi fanami i zapewnia głębsze zrozumienie albumu.

Akademickie i teoretyczne podejście książki może być gęste i nieprzystępne, potencjalnie zrażając przypadkowych fanów Sigur Rós, którzy oczekują innego rodzaju narracji. Może wydawać się zbyt skoncentrowana na lingwistyce i zewnętrznych odniesieniach, a nie na samej muzyce, co prowadzi do momentów rozłączenia.

(na podstawie 10 opinii czytelników)

Zawartość książki:

Słowa takie jak inspirujący, ekspansywny i poruszający są regularnie używane do opisania Sigur R ( ), a jednak jedynymi słowami słyszanymi na samej płycie jest garść bezsensownych sylab. Album nie ma tytułu - a raczej jego tytuł nie jest tytułem: tylko pustą parą nawiasów.

Intencją jest, aby słuchacze wypełnili nawiasy własnym tytułem, własną interpretacją dźwięków zawartych na płycie. Okładka CD składa się z dwunastu stron, które są zasadniczo puste, bez tytułów utworów, notatek wewnętrznych czy napisów produkcyjnych. Zamiast tego zawiera tylko półprzezroczyste, oszronione obrazy abstrakcyjnych scen naturalnych (gałęzie drzew, chmury itp. ), Na których słuchacz może swobodnie wpisywać własne notatki - lub w ogóle żadnych notatek.

Do tego dochodzą teksty, śpiewane w celowo niezrozumiałym języku zwanym Hopelandic, który zespół zaprasza słuchaczy do swobodnej interpretacji. Książka Ethana Haydena nie próbuje wypełnić luk między nawiasami albumu, ale zamiast tego bada sposoby, w jakie słuchacze mogą próbować to zrobić.

Badając komunikacyjną moc języka asemantycznego, książka zadaje pytanie, czy muzyka może nadać sens nonsensowi. Co dzieje się z głosem, gdy przestaje śpiewać konwencjonalnym językiem: czy staje się po prostu kolejnym instrumentem muzycznym, czy też jest w jakiś sposób bardziej ludzki? Jaką rolę odgrywa przestrzeń na ( )? I jak interpretujemy muzykę, której nie jesteśmy w stanie zrozumieć, ale głęboko czujemy, że ją rozumiemy?