Siedem nałogów i pięć zawodów Anity Berber: kapłanki dekadencji weimarskiego Berlina

Opinie czytelników

Książka stanowi żywą historię społeczną Anity Berber i dynamicznego krajobrazu kulturowego Berlina epoki weimarskiej, zawierając kolekcję zdjęć i narrację, która balansuje między fascynacją a kontrowersją. Wielu czytelników uważa jednak, że treści brakuje głębi, organizacji i skoncentrowanej osi czasu, co prowadzi do mieszanych recenzji na temat jej ogólnej jakości.

⬤ Dobrze zilustrowana fascynującymi informacjami o Anicie Berber i Republice Weimarskiej
⬤ ciekawy styl narracji
⬤ szybka i łatwa lektura dla zwykłych czytelników
⬤ oddaje zmienną esencję Berlina po I wojnie światowej
⬤ przedstawia życie Berber w kontekście historycznym
⬤ niektórzy czytelnicy uznali ją za cenne źródło na rzadko dokumentowany temat.

⬤ Brak naukowej głębi i szczegółów
⬤ chaotyczny i meandrujący tekst
⬤ niektóre rozdziały nie koncentrują się na Berberze
⬤ nadmiar informacji
⬤ powierzchowne potraktowanie życia i epoki Berbera
⬤ może bardziej przypominać album niż biografię
⬤ nierówna narracja, która pozostawia czytelników pragnących więcej treści.

(na podstawie 34 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Seven Addictions and Five Professions of Anita Berber: Weimar Berlin's Priestess of Decadence

Zawartość książki:

The Seven Addictions and Five Professions of Anita Berber to pierwsza współczesna biografia osławionej aktorki/tancerki/poetki/pisarki, która w latach 20. ubiegłego wieku skandalizowała opętany seksem Berlin Weimarski.

W epoce, w której wszystko było dozwolone, celebracja "deprawacji, horroru i ekstazy" Anity Berber została potępiona i ocenzurowana. Często nawiedzała lobby hotelowe, kluby nocne i kasyna w Berlinie Weimar, promiennie naga, z wyjątkiem eleganckiej chusty z soboli, małpki zwisającej z szyi i srebrnej broszki wypełnionej kokainą. Wszechstronnie utalentowana Anita nie widziała granic między swoim życiem osobistym a burzącymi tabu występami. Jako taka, była pierwszą postmodernistyczną kobietą w Europie.

Wśród osób, które Anita Berber uważała za członków swojego rozległego haremu seksualnego, byli Marlene Dietrich, Magnus Hirschfeld (twórca nowoczesnej seksuologii i wyzwolenia gejów), Klaus Mann, Conrad Veidt, Lawrence Durrell i król Jugosławii. Berber wystąpił w filmie Fritza Langa Dr. Mabuse: Hazardzista i zagrał w niemym eposie Lucyfer. Nawet Leni Riefenstahl przypisuje Berberowi inspirowanie jej kontrowersyjnej kariery. Po tym, jak nasyceni berlińczycy w końcu zmęczyli się libidinalnymi wybrykami Anity Berber, stała się ona "padliną, którą ignorowały nawet hieny", umierając w 1928 roku w wieku 29 lat.

The Seven Addictions and Five Professions of Anita Berber to kronika niezwykłej kariery, zawierająca ponad 150 fotografii i rysunków, które odtwarzają trwały "Repertuar potępionych" Anity.