Siedem filarów mądrości

Opinie czytelników

Książka przedstawia fascynujące i osobiste spojrzenie na doświadczenia T.E. Lawrence'a podczas arabskiej rewolty, oferując wgląd w historię Bliskiego Wschodu, wojny partyzanckie i kultury plemienne. Czytelnicy doceniają mistrzostwo pisarskie Lawrence'a, głębię narracji i kontekst historyczny, podczas gdy niektórzy zmagają się z przestarzałym językiem i tempem.

⬤ Wnikliwe przedstawienie arabskich kultur i dynamiki podczas arabskiej rewolty.
⬤ Wciągająca i przemyślana narracja, którą czyta się jak osobisty dziennik podróży.
⬤ Pokazuje złożoność wojny partyzanckiej i niekonwencjonalnych taktyk.
⬤ Styl pisania Lawrence'a jest ceniony za urok i umiejętność opowiadania historii.
⬤ Wysoko ceniona jako klasyka i istotna dla zrozumienia współczesnej historii Bliskiego Wschodu.

⬤ Użycie archaicznego brytyjskiego języka może być trudne do rozszyfrowania dla współczesnych czytelników, zwłaszcza nie-Brytyjczyków.
⬤ Tempo może być powolne z długimi opisami, które mogą nudzić niektórych czytelników.
⬤ Niektórzy uznali ją za nudną i mieli trudności z utrzymaniem zaangażowania, co prowadziło do niekompletnych lektur.
⬤ Sporadyczne ujawnianie osobistych informacji na temat Lawrence'a może wpłynąć na postrzeganie go przez czytelnika.

(na podstawie 157 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Seven Pillars of Wisdom

Zawartość książki:

Ze wstępem Angusa Caldera.

Jak stwierdza Angus Calder we wstępie do tego wydania, "Siedem filarów mądrości jest jednym z głównych stwierdzeń na temat doświadczeń bojowych I wojny światowej". Młodsi bracia Lawrence'a, Frank i Will, zginęli na froncie zachodnim w 1915 roku. Siedem filarów mądrości, napisana w latach 1919-1926, opowiada o zupełnie innej kampanii przeciwko Turkom na Bliskim Wschodzie - obejmującej rażące akty okrucieństwa i zemsty, a kończącej się w smrodzie i trupach w obrzydliwym "szpitalu" w Damaszku.

Siedem filarów mądrości nie jest opowieścią o imperialnym triumfie Boys Own Paper, ale złożonym dziełem o wysokich aspiracjach literackich, które stoi w tradycji Melville'a i Dostojewskiego, a także obok pism Yeatsa, Eliota i Joyce'a.