Sidewalk Tales: Kompilacja 17 krótkich historii z najlepszych lat mojego życia

Opinie czytelników

Książka „Sidewalk Tales” autorstwa Arlene otrzymuje w przeważającej mierze pozytywne recenzje za wciągającą fabułę, humor i relatywność, ponieważ odkrywa młodzieńcze doświadczenia autorki. Czytelnicy doceniają jej nostalgiczne cechy i emocjonalną głębię przekazywaną przez każdą opowieść.

⬤ Wciągająca i humorystyczna opowieść, która rezonuje z czytelnikami.
⬤ Tematy, które wywołują nostalgię i łączą się z osobistymi doświadczeniami.
⬤ Piękny styl pisania, który żywo oddaje wspomnienia z dzieciństwa.
⬤ Każdy rozdział oferuje nowe spostrzeżenia i zawiera odniesienia do Pisma Świętego, dodając głębi.
⬤ Autorka wykazuje się pokorą i wdzięcznością wobec swoich czytelników, wzmacniając więź.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać tematykę książki za ciężką, pomimo starań autorki, by utrzymać zabawny ton. Nie zgłoszono żadnych znaczących negatywnych opinii na temat treści.

(na podstawie 11 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Sidewalk Tales: A Compilation of 17 Short Stories of the Best Years of My Life

Zawartość książki:

Sidewalk Tales to kompilacja siedemnastu krótkich opowiadań o wydarzeniach, które miały miejsce w moim życiu i skupiały się wokół chodników. Zawsze chciałem napisać o historii mojego życia, ponieważ czułem, że mogę pomóc komuś, kto mógł przejść przez niektóre z moich trudności i podzielić się radościami, które miałem jako dziecko i uczeń dorastający na ulicach i w szkołach Los Angeles w Kalifornii.

Ta książka mogłaby nosić tytuł „Opowieści z werandy” lub „Opowieści szkolne”, a nawet „Opowieści z życia wzięte”, ale „Opowieści z chodnika” powstały, gdy szedłem chodnikami San Bernardino w Kalifornii i uderzyłem palcem w kamień leżący na szybie chodnika. Zauważyłem imiona wyryte w cemencie i zainteresowałem się ich znaczeniem. Dlaczego ktoś miałby pisać swoje imiona w cemencie, szczególnie naprzeciwko stacji kolejowej San Bernardino? A gdy mój umysł zaczął tworzyć historie o tych imionach, zacząłem się zastanawiać nad wieloma razy.

Coś przydarzyło mi się na chodniku i pamiętam, że gdyby tylko chodniki mogły mówić (jak gdyby mucha na spacerze mogła mówić), jakie historie można by opowiedzieć, i stąd powstał tytuł mojej książki. To, co sprawiło, że ta płyta cementu stała się dla mnie jeszcze bardziej ekscytująca, to fakt, że wspomniałem o niej jednej z moich pasierbic i dowiedziałem się, że ona i jej siostra znają chłopaków, których imiona zostały wyryte na tym cemencie.

Wiedziałem wtedy, że to znak, abym usiadł i napisał swoją książkę. Znalazłem swoje podejście, ponieważ nie chciałem pisać autobiografii ani książki o dobrym samopoczuciu, ale chciałem napisać o swoim życiu w sposób, który każdy mógłby zrozumieć i mieć nadzieję, że to kogoś uzdrowi.

Ta książka była uzdrawiająca dla mnie jako pisarza, który doświadczył wzrostu z każdej historii trzymanej głęboko we mnie, ale wiedziałem, że tylko poprzez opowiadanie moich historii nadejdzie moje uzdrowienie, samoleczenie z pewnego rodzaju duchowym przewodnictwem; i mam nadzieję, że jest to portal do czyjegoś dobrego samopoczucia z jakiegokolwiek powodu.