Sfinks: od autora A Voyage to Arcturus

Opinie czytelników

Książka „Mystery of the Sphinx” autorstwa Davida Lindsaya wywołała mieszane reakcje czytelników. Podczas gdy niektórzy docenili jej metafizyczne motywy i narracje związane ze snami, inni skrytykowali jej długą, napuszoną prozę i słabą edycję. Wielu czytelników poleca ją fanom Lindsaya, ale ostrzega nowicjuszy, aby podchodzili do niej z mniejszymi oczekiwaniami.

⬤ Głębokie metafizyczne tematy i eksploracja snów.
⬤ Świetnie napisane sceny, które wywołują silne emocje.
⬤ Skutecznie oddaje perspektywę edwardiańskiej Anglii.
⬤ Zawiera wnikliwe dyskusje na temat ludzkich zachowań.

⬤ Strasznie przepełniona i cierpi z powodu słabej edycji, przez co trudno się ją czyta.
⬤ Zawiera elementy rasizmu, które umniejszają ogólnemu wrażeniu.
⬤ Wprowadzenie autorstwa Colina Wilsona jest rozczarowujące.
⬤ Elementy fantasy są przyćmione przez zawiłe wątki romantyczne.

(na podstawie 6 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Sphinx: from the author of A Voyage to Arcturus

Zawartość książki:

Nicholas Cabot, 25-latek świeżo obdarowany majątkiem wuja, zamieszkuje w domu emerytowanego tragika Lesliego Sturta, zamierzając poświęcić swój czas na doskonalenie wynalazku do nagrywania snów.

W domu Sturtów Nicholas słyszy "Sfinksa", krótki utwór fortepianowy lokalnego kompozytora Lore'a Jensena. Nicholas postrzega Sfinksa jako symbol "snów, które śnimy podczas głębokiego snu i nic z nich nie pamiętamy...", podczas gdy Evelyn, środkowa z trzech córek Sturtów, mówi, że Sfinks pyta: "Dlaczego żyjesz na świecie?". Ponieważ nikt z nas nie może na nie odpowiedzieć, wszyscy musimy umrzeć".

Wkrótce potem Nicholas tworzy swoje pierwsze udane nagranie snu i odkrywa, że zapowiada ono nadchodzącą tragedię dla teraz twórczo zbankrutowanego Lore Jensena. W międzyczasie natrafia na własnego Sfinksa w postaci pani Hantish, młodej wdowy, o której Sturt mówi: "Nie sądzę, by złośliwością było umieszczanie jej w śmiertelnej kategorii...".

Pierwotnie opublikowana w 1923 roku, jest to trzecia powieść Davida Lindsaya, autora tego, co Colin Wilson nazwał "największym dziełem wyobraźni XX wieku", C.S. Lewis opisał jako "to wstrząsające, nie do zniesienia i nieodparte dzieło", a Alan Moore nazwał "mniej powieścią niż prywatną kabałą" Podróż do Arcturus. Podobnie jak "wypychacz duchów" Backhouse z tej powieści, Nicholas Cabot stara się "śnić z otwartymi oczami". Sfinks jest prawdopodobnie najbardziej autobiograficzną powieścią Davida Lindsaya, traktującą o trudnościach związanych z realizacją twórczej wizji w społecznie ograniczonych latach międzywojennych na początku XX wieku. Jest to również, dzięki przedstawieniu wielkiej maski i balu przebierańców w dużym wiejskim domu, jego najbardziej rozpoznawalny jako napisany w Ryczących latach dwudziestych.