Sfinks Karola: Rok na Harvardzie z Harrym Parkerem

Opinie czytelników

Ta książka oferuje fascynujące spojrzenie na życie i metody trenerskie Harry'ego Parkera, legendarnego trenera wioślarstwa na Harvardzie. Narracja łączy osobiste spostrzeżenia, kontekst historyczny i filozofię stojącą za sukcesem trenerskim Parkera. Podczas gdy wielu czytelników docenia jej głębię i wciągającą fabułę, niektórzy wyrażają pragnienie większej analizy technik Parkera i kultury, którą wspierał na Harvardzie.

⬤ Dogłębny portret Harry'ego Parkera
⬤ wciągająca narracja, która przemawia zarówno do wioślarzy, jak i niewioślarzy
⬤ oferuje cenne spostrzeżenia trenerskie
⬤ silny kontekst historyczny
⬤ miłe hołdy od byłych sportowców
⬤ skutecznie oddaje ducha kultury wioślarskiej.

⬤ Brak szczegółowej analizy technik trenerskich
⬤ niektórzy czytelnicy uważają, że druga połowa jest słabsza
⬤ może być zbyt anegdotyczna bez głębszej eksploracji filozofii trenerskiej Parkera
⬤ konkretne odniesienia wioślarskie mogą być dla niektórych nieznane.

(na podstawie 16 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Sphinx of the Charles: A Year at Harvard with Harry Parker

Zawartość książki:

Harry Parker był prawdopodobnie najważniejszą postacią amerykańskiego wioślarstwa w minionym stuleciu. Jego załogi wagi ciężkiej na Harvardzie zajmowały czołowe miejsca w ligach częściej niż jakikolwiek inny zespół (wygrywały regaty Eastern Sprints, przeciwko większości najlepszych załóg uniwersyteckich, ponad trzy razy częściej niż ich najbliższy rywal). Od czasu, gdy cudem wygrali wyścig Harvard-Yale w 1963 roku pod koniec jego pierwszego roku u steru, jego załoga nie przegrała wyścigu przez sześć lat i nie przegrała z Yale aż do administracji Reagana. Był pierwszym trenerem reprezentacji USA i nadzorował pięć drużyn olimpijskich. Trenował synów swoich wielkich wioślarzy z lat 60-tych i 70-tych, a w wieku 70 lat nadal zawstydzał synów na rowerze lub biegając po schodach stadionu Harvardu. Był szanowany przez wszystkich, czczony i uwielbiany przez swoich wioślarzy, a jednak wydawało się, że nikt go nie zna. Uporczywym mitem było to, że prawie nic nie mówił, a sama jego potężna mistyka sprawiała, że jego wioślarze byli wspaniali, a ich łodzie szybkie. Choć Parker był postacią fascynującą, jego słynna powściągliwość sprawiła, że niewielu zdołało spędzić z nim dużo czasu. Ponieważ nie próbował się tłumaczyć, krążyły o nim legendy: nigdy się nie zestarzał.

Potrafił kontrolować pogodę.

Potrafił chodzić po wodzie. Książka "The Sphinx of the Charles: A Year at Harvard with Harry Parker" zabiera czytelnika nie tylko do wnętrza harwardzkiej pływalni, ale także do trenerskiego startu z Parkerem. Widzimy, jak trenował - ile słów faktycznie wypowiedział - gdy prowadził swoją drużynę przez rok treningów i słuchamy o jego życiu w sporcie. Widzimy paradoks: Parker pozostawał niezwykle niezmienny przez ostatnie czterdzieści pięć lat, ale nieustannie ewoluował, zmieniał swój styl i wykorzystywał wszelkie dostępne mu środki, aby budować mistrzowskie załogi. The Sphinx of the Charles zagłębia się w świat wioślarstwa w sposób, w jaki nie zrobiono tego wcześniej, umieszczając czytelnika na miejscu pasażera obok jednego z najbardziej utytułowanych trenerów wszechczasów. Parker jest historyczną ikoną, częścią tradycji, która sięga początków międzyuczelnianej lekkoatletyki w Ameryce. Jego historia musi zostać opowiedziana. The Sphinx of the Charles jest przede wszystkim kroniką roku spędzonego z drużyną Harvardu i profilem Harry'ego Parkera takim, jakim był pięć lat przed śmiercią: wygodnym w swojej pozycji starszego i mistrza sportu, refleksyjnym, ale nie nostalgicznym, starszym, ale prawie odpornym na starzenie się. Jest on napędzany własnymi obserwacjami Ayera dotyczącymi Parkera z jego siedmiu lat trenowania i szkolenia w Harvard Boathouse, ale szczególnie z jednego roku akademickiego, 2008-9.

Obserwował go przez kilka dni każdego tygodnia od września do czerwca, obserwując treningi zarówno na wodzie, jak i poza nią oraz wchodząc w interakcje z zespołem. Czas teraźniejszy narracji odzwierciedla tę bezpośredniość, ale także poczucie, że Parker przetrwał i nadal trwa. I choć The Sphinx of the Charles nie jest biografią w zwykłym tego słowa znaczeniu, życie i kariera Parkera były bogate i niezwykłe i należy je zbadać. Tak więc każdy rozdział przenosi czytelnika o kolejny miesiąc przez rok treningowy na Harvardzie, z żywymi opisami treningów zespołowych i poczuciem postępu w kierunku wiosennych celów wyścigowych. Z siedzenia pasażera obok Parkera obserwujemy, jak wioślarze radzą sobie z codziennymi treningami, doskonaląc swoją wytrzymałość psychiczną i fizyczną wraz z pracą ostrza, zawsze starając się pokonać swoich kolegów z drużyny obok nich, pod czujnym okiem Parkera i zawsze obecnym megafonem. Podczas startu Parker robi uwagi, których wioślarze nigdy nie usłyszą: uwagi na temat załóg i ich postępów, mijanych dzikich zwierząt, wspomnień z jego życia w wioślarstwie, rzeki i jej historii, światła słonecznego na wodzie. Narracja przeplata się z perspektywą historyczną, opisami przystani i rzeki, profilami innych trenerów na Harvardzie oraz wrażeniami wioślarzy i trenerów, którzy pracowali z Parkerem przez ostatnie czterdzieści pięć lat.

Artykuły w gazetach i czasopismach pokazują, jak Parker był przedstawiany i jak ujawniał się światu wioślarskiemu i opinii publicznej. Czytelnik widzi, jak Parker ewoluował, a jednocześnie pozostawał konsekwentny. Parker był odpowiedzialny za przekształcenie wioślarstwa uniwersyteckiego w sport trzysezonowy: wioślarze trenują teraz codziennie od września do początku czerwca. Jesienią odbywają się długie wyścigi, w tym słynny Head of the Charles w Bostonie. Miesiące zimowe to okres ciężkich treningów na maszynach wioślarskich i krytych "zbiornikach", trwających do momentu załamania się lodu na rzece. Oficjalny sezon wyścigów "sprinterskich" rozpoczyna się dopiero w kwietniu i obejmuje dwa regaty mistrzowskie, Harvard-Yale Race oraz (jeśli wygrają jedno z mistrzostw) Henley Royal Regatta w Anglii.