Ocena:
Książka zebrała pozytywne recenzje za dogłębną eksplorację idei otaczających ludzką psychikę, symulakry i kulturę popularną. Recenzenci doceniają głębię badań naukowych i przejrzystość prozy, zauważając jej znaczenie dla różnych zainteresowań akademickich. Niektórzy czytelnicy uważają jednak, że książka jest trudna i gęsta, sugerując, że czyta się ją jak pracę akademicką i może nie być dostępna dla wszystkich. Dodatkowo, krytyka dotyczy jakości wydania Kindle.
Zalety:⬤ Głęboko wnikliwa i bogata intelektualnie treść.
⬤ Wciągająca eksploracja relacji między kulturą popularną a ideami metafizycznymi.
⬤ Dobrze napisana, z równowagą nauki i pasji.
⬤ Odnosi się do szerokiego zakresu dziedzin akademickich, w tym antropologii, psychologii i literatury.
⬤ Unikalne spojrzenie na zjawiska kulturowe, takie jak lalkarstwo i zjawiska nadprzyrodzone.
⬤ Może być gęsta i wymagająca, przypominając pracę doktorską, co może zniechęcić przypadkowych czytelników.
⬤ Niektórzy czytelnicy uważali, że autor mógł lepiej zintegrować psychologię jungowską.
⬤ Trudna do zrozumienia dla osób niezaznajomionych ze złożonymi terminami i koncepcjami.
⬤ Jakość wydania Kindle jest słaba, z problemami dotyczącymi formatowania i ceny.
(na podstawie 15 opinii czytelników)
The Secret Life of Puppets
W jednej z tych rzadkich książek, które pozwalają nam spojrzeć na świat nie tak, jak nigdy wcześniej go nie widzieliśmy, ale tak, jak widzimy go codziennie, nie wiedząc o tym, Victoria Nelson oświetla głęboką, ale ukrytą atrakcję, jaką nadprzyrodzone wciąż ma dla świeckiej kultury głównego nurtu, która zepchnęła transcendencję do podziemia i zdecydowanie wyparła zachwyt i podziw siłami rozumu, materializmu i nauki. Spoglądając wstecz na epokę, która dobiega końca, The Secret Life of Puppets opisuje dziwne odwrócenie ról sztuki i religii: tam, gdzie sztuka i literatura kiedyś czerpały treści z religii, coraz częściej zaczęliśmy szukać religii, potajemnie, poprzez sztukę i rozrywkę.
Podczas wycieczki po zachodniej kulturze, która jest jednocześnie ekscytująca i niepokojąca, Nelson pokazuje nam zniekształcone formy, w których duchowość powróciła w sztuce wysokiej, ale także, co uderzające, w masowej kulturze lalek, literaturze horroru i cyborgów: od dzieł Kleista, Poego, Musila i Lovecrafta po Philipa K. Dicka i symulacje rzeczywistości wirtualnej.
Pod koniec tysiąclecia, odrzucając konwencję zdemonizowanej groteski, która przetrwała trzysta lat, demiurgiczna świadomość ukształtowana w późnym antyku wyłania się na nowo, aby ponownie diwinizować człowieka, gdy artyści tacy jak Lars von Trier i Will Self wymyślają ekspresjonizm w formach znanych naszym przedreformacyjnym przodkom. Tutaj, jak nigdy dotąd, widzimy, jak wszechobecnie, ale nieświadomie, konsumując fantastyczne formy sztuki, pozwalamy sobie wierzyć.
