Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka „The Secret Life of Freddie Mills” zagłębia się w życie byłego mistrza boksu przeplatane prawdziwymi zbrodniami, w szczególności morderstwami Hammersmith Nudes. Przedstawia ona mieszankę szczegółów biograficznych na temat Freddiego Millsa i historycznego badania zbrodni, ale opinie na temat jej skuteczności i spójności są podzielone.
Zalety:Wielu recenzentów doceniło zabawny i wciągający styl pisania książki, który oferuje fascynujący wgląd w londyńskie podziemie lat sześćdziesiątych. Szacunek oddany ofiarom morderstw i intrygujące teorie dotyczące zaangażowania Millsa wzbudziły zainteresowanie wśród niektórych czytelników. Niektórzy uznali książkę za dobrą lekturę kryminalną, która wzbudziła ciekawość na temat epoki i jej bohaterów.
Wady:Krytycy zwrócili uwagę, że książka w mylący sposób przedkłada morderstwa nad życie Millsa, ponieważ bokser zostaje wprowadzony dopiero bardzo późno w narracji. Kilku recenzentów stwierdziło, że tempo jest powolne, a treści brakuje istotnych dowodów, nazywając ją słabo napisaną i chełpliwą. Wielu wyraziło rozczarowanie skupieniem się na książce, uważając, że powinna ona być bardziej skoncentrowana na Freddiem Millsie, a nie na wątkach pobocznych.
(na podstawie 107 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Secret Life of Freddie Mills
Zawartość książki:
Siedem młodych kobiet, wszystkie zamordowane w najbardziej odrażający sposób, jaki można sobie wyobrazić. Niewyobrażalny, w rzeczywistości: pierwszy w swoim rodzaju i nigdy wcześniej wyraźnie nie ujawniony.
Wszystkie ofiary były prostytutkami. Wszystkie zostały porzucone nagie po tym, jak były przechowywane przez zabójcę jako zabawki seksualne. Niektóre z nich były matkami. Każda z nich była czyjąś córką. I przez ponad pięćdziesiąt lat autor żył z nawiedzającym go sekretem, że był kiedyś podejrzewany przez Scotland Yard o bycie seryjnym mordercą bardziej zdeprawowanym i niebezpiecznym niż Kuba Rozpruwacz.
Podczas morderczego szału, który trwał ponad rok, autor miał kreta głęboko w Scotland Yardzie, podobnego do „Głębokiego Gardła” afery Watergate, który krok po kroku przekazywał mu informacje, jak schwytać potwora, który wprowadził terror na ulice zachodniego Londynu.
Setki policjantek, udających prostytutki, zalały dzielnice czerwonych latarni, mając nadzieję, że zostaną wybrane przez zabójcę - bardziej jednak mając nadzieję, że wsparcie przyjdzie na ratunek na czas. W pewnym momencie Scotland Yard obawiał się, że prostytutka, zaginiona przez ponad dwa tygodnie, stała się ósmą ofiarą i zaapelował do opinii publicznej o pomoc. Autorowi zajęło zaledwie jedenaście godzin, aby ją odnaleźć i przekazać żywą i zdrową wydziałowi zabójstw.
Kiedy zabójstwa ustały, najstarszy rangą członek wydziału zabójstw twierdził, że seryjny morderca popełnił samobójstwo, a niewinny człowiek został wymieniony w oszukańczej przykrywce. Autor palcami wskazał prawdziwego seryjnego mordercę, celebrytę i skarb narodowy, który zginął w okolicznościach prawdopodobnie jeszcze bardziej dziwacznych niż sposób, w jaki mordował swoje ofiary.
