Ścieżka dźwiękowa rewolucji: Polityka muzyki w Iranie

Opinie czytelników

Książka stanowi wnikliwą eksplorację irańskiej muzyki i jej związku z kulturą i historią kraju, zwłaszcza po rewolucji. Czytelnicy doceniają naukowe podejście autora i żywe opowiadanie historii, dzięki czemu złożone narracje historyczne są przystępne. Niektórzy jednak wspominają, że styl pisania może być gęsty, a rozmiar druku mały, co wpływa na czytelność.

⬤ dobrze zbadana i dobrze napisana
⬤ zapewnia głęboki wgląd w irańską muzykę i kulturę
⬤ sprawia, że skomplikowana historia jest przystępna
⬤ wciągająca i prowokująca do myślenia
⬤ lektura obowiązkowa dla zrozumienia współczesnego Iranu
⬤ oferuje cenne spojrzenie na społeczeństwo i muzykę po rewolucji
⬤ pięknie napisana.

⬤ Nie jest to lekka lektura
⬤ gęsty styl pisania może być wyzwaniem dla niektórych
⬤ mały rozmiar druku może powodować zmęczenie oczu
⬤ może wymagać wolniejszego, bardziej przemyślanego podejścia, aby w pełni docenić.

(na podstawie 16 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Soundtrack of the Revolution: The Politics of Music in Iran

Zawartość książki:

Muzyka była jedną z pierwszych ofiar irańskiej rewolucji. Została zakazana w 1979 roku, ale szybko wkradła się z powrotem do irańskiej kultury i polityki. Państwo wykorzystało muzykę do swojej propagandy podczas wojny irańsko-irackiej. Z czasem muzyka stała się ważną przestrzenią polityczną, w której artyści i publiczność mogli angażować się w debatę społeczną i polityczną. Teraz, ponad trzydzieści pięć lat później, zarówno dzieci rewolucji, jak i ich muzyka osiągnęły pełnoletność. Soundtrack of the Revolution oferuje uderzający opis irańskiej kultury, polityki i zmian społecznych, aby zapewnić alternatywną historię Republiki Islamskiej.

Opierając się na ponad pięcioletnich badaniach w Iranie, w tym podczas protestów w 2009 roku, Nahid Siamdoust przedstawia całą obsadę postaci, od muzyków i członków publiczności po urzędników państwowych, i zabiera czytelników do sal koncertowych i podziemnych występów, a także do państwowych biur licencyjnych i cenzury. Uważnie śledzi pracę czterech muzyków - giganta perskiej muzyki klasycznej, wspieranej przez rząd gwiazdy pop, buntownika rock-and-rolla i undergroundowego rapera - z których każdy ma wyraźnie odmienne poglądy polityczne i relacje z irańskim rządem. Łącznie te badania muzyków i ich muzyki rzucają światło na kwestie będące w centrum debat w Iranie - o jego przyszłości i tożsamości, zmieniających się pojęciach wiary religijnej i dążeniu do wolności politycznej.

Siamdoust pokazuje, że nawet jeśli władze państwowe zdecydują się, na razie, pozwolić na większą swobodę młodej populacji Iranu, zachowują kontrolę i mogą karać tych, którzy posuną się za daleko. Ale muzyka nadal będzie oferować możliwość debaty i sprzeciwu. Jak dowiodło Zielone Powstanie z 2009 r. i wcześniejsza rewolucja z 1979 r., przywołanie potężnej melodii lub wersu muzycznego może zjednoczyć nieznajomych w potężną publiczność.