Schronienie w Nowej Zelandii

Oryginalny tytuł:

Refuge New Zealand

Zawartość książki:

W przeciwieństwie do osób, które decydują się na migrację w poszukiwaniu nowych możliwości, uchodźcy są zmuszeni do opuszczenia swojej ojczyzny. Zazwyczaj uciekają przed wojną i prześladowaniami ze względu na swoje pochodzenie etniczne, religię lub przekonania polityczne.

Od 1840 roku Nowa Zelandia udzieliła schronienia tysiącom ludzi z Europy, Ameryki Południowej, Azji, Bliskiego Wschodu i Afryki. Refuge New Zealand analizuje reakcję Nowej Zelandii na uchodźców i osoby ubiegające się o azyl w kontekście historycznym. Które grupy i kategorie zostały wybrane i dlaczego? Kto został wykluczony i dlaczego? W jaki sposób polityka publiczna regulująca imigrację uchodźców zmieniała się w czasie? Aspekty reakcji Nowej Zelandii na uchodźców i osoby ubiegające się o azyl rozważane w książce obejmują: staranną selekcję osadników uchodźców, aby upewnić się, że będą „pasować”; preferowanie „ludzi takich jak my” i wykluczenie tak zwanych „obcych rasowo”; pragnienie dzieci, zwłaszcza sierot; reakcje na rosnącą różnorodność napływu uchodźców; równowagę między względami humanitarnymi, gospodarczymi i politycznymi; oraz sytuację Maorysów jako uchodźców.

Jak pokazuje książka, uchodźcy i osoby ubiegające się o azyl z zagranicy nie byli jedynymi uchodźcami w kraju. Wojna, konfiskaty ziemi i osadnictwo europejskie uczyniły z Maorysów uchodźców w XIX i na początku XX wieku, a wysiedlenia i utrata ziemi przyczyniły się do późniejszej deprywacji społecznej i ekonomicznej Maorysów.