Shelter
Bobby Burns przybył do Tucson w Arizonie z kilkoma dolarami w kieszeni i bez miejsca do życia. Bez rodziny, bez pracy, nie miał dokąd pójść poza schroniskiem dla bezdomnych. Jak absolwent college'u znalazł się tak blisko życia na ulicy? W głosie, który zaskakuje swoją prostotą i całkowitą szczerością, Burns opowiada historię o tym, jak popadł w bezdomność, jak nauczył się, co to znaczy żyć w miejscu, w którym nikt nie zauważy, jeśli znikniesz, i jak pojawił się, aby opowiedzieć swoją historię. Dziennik Bobby'ego z 41 dni bez domu wprowadza czytelników w świat schroniska dla bezdomnych.
Schronisko jest wypełnione widokami i dźwiękami bezdomności. Życie w schronisku jest wzorowane na posiłkach dostarczanych przez wolontariuszy kościelnych, kolejkach po mydło i czyste ręczniki, powtarzającym się skrupulatnym myciu rąk przez obsesyjno-kompulsywnego mieszkańca, rzadkiej przyjemności zjedzenia kolacji ze smażonym kurczakiem, nielegalnym zapachu marihuany w schronisku. Burns jest świadkiem zmagań mieszkańców z narkotykami, alkoholem i niepełnosprawnością, i codziennie zastanawia się, czy będzie miał odwagę wyjść z tego życia. Dziennik Bobby'ego wyraża pełen wachlarz emocji bezdomnego: złość, użalanie się nad sobą, dumę, pokorę, wstyd, depresję i optymizm. Nie są to sprzeczności.
Razem wzięte reprezentują prawdziwe uczucia wywołane przez bezdomność.
Ale z rzadką wewnętrzną odwagą Bobby podsyca w sobie ogień nadziei, zaznaczając dni w swoim dzienniku, aby nie wpaść w spiralę rozpaczy. Bobby konfrontuje się z własnymi stereotypami na temat bezdomnych i dowiaduje się z pierwszej ręki, co oznacza codzienna walka o przetrwanie i godność. Uczy się większej odwagi i dobroci. Otrzymuje jedzenie i łóżko na 41 dni, ale schronienie znajduje sam, głęboko w sobie.