Scarweather

Opinie czytelników

Czytelnicy generalnie doceniają klimatyczną scenerię, rozwój postaci i humor związany z archeologią w „Scarweather”, podczas gdy wielu zauważa, że fabuła jest powolna i przewidywalna. Postacie są bogato nakreślone, dodając głębi narracji, ale samej tajemnicy brakuje złożoności, co prowadzi do wczesnych domysłów na temat jej rozwiązania. Niektórym podoba się spokojne tempo, podczas gdy inni uważają je za irytująco przeciągane, co skutkuje mieszanymi uczuciami co do ogólnej przyjemności z książki.

⬤ Bogata atmosfera
⬤ humorystyczna charakterystyka
⬤ ciekawe przedstawienie archeologii
⬤ angażujące pomniejsze postacie
⬤ dobrze napisana w klasycznym stylu
⬤ wgląd w relacje międzyludzkie.

⬤ Powolne tempo
⬤ przewidywalna fabuła z kilkoma niespodziankami
⬤ tajemnicy brakuje zawiłości
⬤ niektórzy uważają, że nadmiar szczegółów jest niepotrzebny
⬤ postacie mogą nie rezonować tak silnie, jak tradycyjne archetypy detektywistyczne.

(na podstawie 24 opinii czytelników)

Zawartość książki:

Tajemniczy kryminał napisany w Złotym Wieku Morderstw

Czytelnicy zostaną nagrodzeni trzymającą w napięciu lekturą, bogatą w scenerię; postacie; szczegóły dotyczące I wojny światowej i jej następstw; oraz przerażające rozwiązanie godne Hitchcocka. --Booklist

"Mój przyjaciel Ellingham przekonał mnie do ujawnienia opinii publicznej zdumiewających cech sprawy Reisby'ego. Powiedział mi, że jako studium kryminalnej aberracji jest ona szczególnie interesująca, a pod względem horroru i przewrotności genialnej metody jest prawdopodobnie wyjątkowa".

1913. John Farringdale, wraz ze swoim kuzynem Erikiem Fosterem, odwiedza słynnego archeologa Tolgena Reisby'ego. W Scarweather - samotnym domu Reisby'ego na smaganym wiatrem północnym wybrzeżu Anglii - Eric szybko zostaje przyciągnięty przez znacznie młodszą żonę Reisby'ego, a sprawy wkrótce przybierają niebezpieczny obrót. Piętnaście lat później rozgrywa się ostatnia scena dramatu.

Ta niekonwencjonalna powieść z 1934 roku jest autorstwa utalentowanego pisarza kryminałów, który, jak napisała Dorothy L. Sayers, „radzi sobie ze swoimi postaciami jak prawdziwy powieściopisarz, a językiem angielskim jak prawdziwy pisarz - zalety, które na nieszczęście wciąż są rzadsze niż powinny być w szeregach specjalistów od morderstw”.