Satyra polityczna, postmodernistyczna rzeczywistość i prezydentura Trumpa: Z kogo się śmiejemy?

Oryginalny tytuł:

Political Satire, Postmodern Reality, and the Trump Presidency: Who Are We Laughing At?

Zawartość książki:

Ta książka próbuje uchwycić niedawną zmianę paradygmatu w amerykańskiej polityce przez pryzmat satyry. Łączy ona zmiany w krajobrazie politycznym i kulturowym z odpowiadającymi im zmianami w strukturze i organizacji mediów, aby rzucić światło na ewolucję satyry politycznej w telewizji nocnej.

Satyra jest umiejscowiona w swoim historycznym tle, aby zrozumieć jej ruch z obrzeży dyskursu do samego centrum polityki i mediów. Począwszy od lat dziewięćdziesiątych, pewne trendy, takie jak postęp technologiczny, konsolidacja mediów i globalizacja komunikacji, wzmacniały się nawzajem, torując drogę satyrze do zajęcia cennego miejsca w mediach wizualnych - tendencja, która zyskała na sile dopiero po 11 września. Podczas gdy prezydentura Busha stanowiła odpowiedni cel dla satyryków, ich silna pozycja w amerykańskiej telewizji była możliwa dzięki wielu zmianom w szerszej kulturze, które są zawarte w kurczącej się przestrzeni dostępnej dla politycznego zaangażowania w ramach neoliberalizmu.

Ten w dużej mierze niedoceniany rozwój można zrozumieć w ramach postmodernizmu, który koncentruje się na relacji między językiem, władzą i prezentacją rzeczywistości. Te trendy i przemiany osiągnęły punkt kulminacyjny w wyborach w 2016 r., w których wybrano prezydenta Trumpa, uosabiając coś, co można uznać za znaczący punkt zwrotny w amerykańskiej polityce.

Większa narracja zawiera różne podwątki reprezentowane przez wzrost neoliberalnej gospodarki, akceptację postmodernizmu jako dominującego kodu kulturowego oraz rolę podglądacza zastępującego zaangażowanego obywatela. Tylko poprzez zrozumienie każdego z tych elementów i połączenie ich możemy zrozumieć obecną transformację polityczną.

Obecna chwila może wydawać się złotym wiekiem satyry, i być może tak jest, ale ta książka odpowiada na najtrudniejsze pytania dotyczące rzeczywistości stojącej za takim twierdzeniem: co możemy wywnioskować o tym, kiedy i jak satyra jest skuteczna, sądząc po historii tego gatunku w jego różnych wcieleniach, i jak można pogodzić „apolityczny” postmodernistyczny krajobraz medialny z tym, co najlepsze z tego gatunku miało do zaoferowania w czasach politycznego przymusu?