Ocena:
Recenzje przedstawiają książkę Sakuntali Narasimhan jako mocną i dobrze zbadaną analizę praktyki palenia wdów (sati) w Indiach, podkreślając jej historyczne i współczesne implikacje. Podczas gdy książka jest znana z silnej feministycznej perspektywy i krytycznego stanowiska wobec aktywizmu pro-sati, niektórzy recenzenci krytykują jej sarkazm, potencjalną stronniczość, kwestie słownictwa i mylący tytuł.
Zalety:Obszerne badania, solidna analiza historyczna, feministyczny punkt widzenia, istotna krytyka kulturowa, czytelna, ważna dla kwestii kobiecych.
Wady:Nieustanny sarkazm może podważyć wiarygodność naukową, mylący tytuł, pewne problemy ze słownictwem i transliteracją, potencjalnie stronnicza perspektywa.
(na podstawie 2 opinii czytelników)
Sati - Widow Burning in India
Bombajski dziennikarz Narasimhan oferuje tutaj niepokojące, starannie udokumentowane studium indyjskiego rytuału, w którym wdowy przynoszą chwałę sobie i swoim rodzinom poprzez samospalenie na stosach swoich zmarłych mężów. Według autorki, pisma hindi, które ewoluowały od drugiego tysiąclecia p.n.e.
do drugiego tysiąclecia n.e., czasami sugerują lub sankcjonują sati, ale to poparcie jest niejednoznaczne. Ponadto ilustruje, w jaki sposób w całej historii Indii rytuały sati muszą być postrzegane jako część szerszego spektrum postaw społecznych, które oczerniają kobiety; życie wdowy jest szczególnie nędzne i nawet dziś wdowy są rutynowo wykluczane z różnych funkcji religijnych i uroczystości. Chociaż sati zostało oficjalnie zdelegalizowane w 1829 r., rytuał ten trwa nadal: książka wskazuje na samospalenie 18-letniej Roop Kanwar w 1987 r.
w obecności tłumu liczącego 4000 osób, co wywołało ogólnokrajowe nastroje pro- i anty-sati. Narasimhan pokazuje, jak połączenie wielu czynników: braku wykształcenia, przymusu religijnego i ekonomicznego oraz męskiego szowinizmu, pomaga wyjaśnić, w jaki sposób kultura zakorzeniona w zasadach współczucia i niestosowania przemocy może zachęcać do palenia wdów".