Sanktuaria wynalazków

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Sanctuaries of Invention

Zawartość książki:

W roku Covid-19, lockdownów, a w Trynidadzie stanu wyjątkowego, nic dziwnego, że myśli kierują się ku naturze czasu, miejsca i nie do końca przypadkowego nadejścia pandemii masowej śmierci. Dla Jennifer Rahim czas to zarówno historia, która ukształtowała teraźniejszość, jak i teraźniejszość ograniczeń społecznych i geograficznych.

Na początku zbioru, „A Tale of the Orbis Spike, 1610” (odnotowany spadek poziomu dwutlenku węgla, kiedy około pięćdziesiąt milionów rdzennych mieszkańców Nowego Świata zostało eksterminowanych w wyniku inwazji europejskich osadników), przypomina, że pandemie mają swoją własną historię, choć nigdy nie bez ludzkich wyzwalaczy. Na końcu zbioru „No / Language is a Virus” odnotowuje wirusową moc języka zarówno dla dobra, jak i zła, zwłaszcza w erze Trumpa i odrodzenia rasistowskiego białego nacjonalizmu u wielkiego sąsiada Trynidadu na północy. Ale Rahim przypomina nam również, jak wiele pocieszenia czerpaliśmy z poezji w ciągu ostatniego roku, ponieważ „Słowa latają nad grobem, kradną/ jedyny grzmot, jaki może odebrać wirus,/ i żyją,/ świadczą o dobroci, która po cichu kwitnie”.

Pomiędzy tymi dwoma punktami zbiór rozszerza się poza ograniczenia domu, tego miejsca, w którym „opracowujemy strategię przetrwania / przeszukujemy każde kichnięcie / w poszukiwaniu niewidzialnego zabójcy ubranego w kaptur” - chociaż sanktuaria inwencji można znaleźć w najmniejszych przestrzeniach - aby mapować szersze światy pamięci i pożądania - w żywej serii wierszy („mapowanie domu”), które przedstawiają podróże z Walencji, przez Salybia, Balandra, Rampanalgas, Cumana, Toco i L'Anse Noir - miejsca, które wiersze Rahima ożywiają zmysłowym życiem geograficznym, ludzkim i historycznym i sprawiają, że chce się je odwiedzić. Celebrując bohaterów, od walczących kobiet z greckiego mitu, po poetyckie inspiracje od Marian Moore po Erica Roacha, Jennifer Rahim wzywa, że „Nadzieja / zawsze musi być odważna / i wyostrzona na jutro”.