Samuel Beckett

Opinie czytelników

Książka oferuje głęboko osobistą i empatyczną eksplorację pisarstwa Samuela Becketta, koncentrując się na jego emocjonalnym wpływie, a nie na jego najsłynniejszym dziele „Czekając na Godota”. Zapewnia wgląd w unikalny język Becketta i sposób, w jaki porusza tematy egzystencji, straty i ludzkiego doświadczenia. Czytelnicy doceniają emocjonalny związek autorki i jej zdolność do uczynienia twórczości Becketta przystępną.

Książka jest chwalona za empatyczną krytyczną lekturę i osobisty wgląd w twórczość Becketta. Recenzenci podkreślają piękno języka Becketta i zdolność autorki do wywoływania uczuć i prowokowania do myślenia o stracie i egzystencji. Osobiste podejście sprawia, że pisarstwo Becketta jest bardziej przystępne dla czytelników.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać minimalne odniesienie do „Czekając na Godota” za wadę, ponieważ jest to jedno z najbardziej znanych dzieł Becketta. Ponadto skupienie się na mniej znanych tekstach może nie spodobać się tym, którzy szukają bardziej kompleksowego przeglądu całej twórczości Becketta.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Zawartość książki:

Książka o doświadczeniu czytania dzieł Samuela Becketta.

Po życiu spędzonym na pisaniu o wiktoriańskich powieściopisarzach, Rosemarie Bodenheimer zachwyciła się twórczością Samuela Becketta. W tej książce dzieli się swoją odkrywczą podróżą z czytelnikami, którzy mogą, ale nie muszą znać powieści i opowiadań Becketta. Śledzi jego drogę od pierwszej niepublikowanej powieści Dream of Fair to Middling Women, przez wielką powojenną trylogię Molloy, Malone Dies i The Unnamable, aż po coraz bardziej eksperymentalne wynalazki w krótszych, późniejszych fikcjach i monologach. Czytając jego twórczość wraz z fragmentami jego opublikowanej korespondencji, Beckett wyłania się jako sympatyczna postać ludzka, poeta produktywnych wątpliwości i genialny stylista zmian nastroju i przemyśleń.

Bodenheimer rozważa sposoby, w jakie Beckett traktuje pamięć, nostalgię i żałobę, a także formy, które znajduje, aby przekazać te podstawowe ludzkie doświadczenia, unikając melodramatu lub sentymentalizmu. Jego udramatyzowana relacja z własnym pisarstwem jest kluczową częścią tego emocjonalnego krajobrazu. Jego żartobliwe potyczki z konwencjami pisania powieści pokazują, jak od samego początku Beckett kwestionował pojęcie postaci i inne odziedziczone konwencje powieściowe. Książka podkreśla również jego demontaż autobiograficznego "ja", jego poruszające narracje o przywiązaniu i stracie oraz niepowtarzalną mieszankę komizmu i patosu, którą tworzy, wymyślając dziwaczne sytuacje, na które jego bohaterowie reagują w bardzo rozpoznawalny ludzki sposób.