Safavid Iran: Odrodzenie perskiego imperium

Opinie czytelników

Recenzje książki prezentują mieszaną perspektywę. Krytycy podkreślają jej przeładowanie nieistotnymi informacjami, skupiając się głównie na sojuszach małżeńskich klasy wyższej, zaniedbując jednocześnie krytyczne aspekty historyczne, takie jak kampanie wojskowe i szyizm. Ponadto książka jest uważana za bardziej odpowiednią dla tych, którzy są już zaznajomieni z historią Safawidów, ze względu na użycie specyficznej terminologii i brak podstawowych wyjaśnień. Na pochwałę zasługują jednak wnikliwe badania nad warunkami politycznymi i społecznymi dynastii Safawidów, szczególnie chwaląc ją jako krótkie wprowadzenie do tematu.

Książka oferuje wnikliwe badania nad dynamiką polityczną, dobrobytem gospodarczym i warunkami społecznymi dynastii Safawidów. Niektórzy recenzenci uznali ją za dobry krótki przegląd okresu Safawidów.

Książka jest przeładowana niepotrzebnymi szczegółami, koncentrując się nadmiernie na sojuszach małżeńskich klasy wyższej, zaniedbując jednocześnie ważniejsze wydarzenia historyczne. Książka zakłada wcześniejszą znajomość historii Safawidów, używając specjalistycznej terminologii, która może zmylić początkujących czytelników. Odnotowano również kilka ostrych uwag krytycznych na temat przedstawionego przez autora pochodzenia Safawidów i tożsamości etnicznej.

(na podstawie 7 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Safavid Iran: Rebirth of a Persian Empire

Zawartość książki:

Dynastia Safawidów, która panowała od końca XV do XVIII wieku, łączy średniowieczny i współczesny Iran.

Safawidzi byli świadkami szeroko zakrojonych zmian w polityce, działaniach wojennych, nauce, filozofii, religii, sztuce i architekturze. Ale w jaki sposób tej dynastii udało się stworzyć najdłuższą i najwspanialszą z irańskich epok islamu? Andrew Newman oferuje całkowitą ponowną ocenę miejsca Safawidów w historii, ponieważ przewodniczyli oni tym niezwykłym wydarzeniom i cudownemu rozkwitowi irańskiej kultury.

W tym procesie analizuje historię Safawidów, począwszy od zdobycia Tabrizu w 1501 r. przez szacha Ismaila (1488-1524), w którym szyizm stał się ustaloną wiarą królestwa; do XVI i początku XVII wieku zdominowanego przez szacha Abbasa (1587-1629), którego mecenat nad sztuką i architekturą ze stolicy Isfahanu ucieleśniał ducha Safawidów; a kulminacją było panowanie sułtana Husajna (reg. 1694-1722).

Opierając się na skrupulatnych badaniach naukowych, Newman oferuje cenną nową interpretację powstania Safawidów i ich ostatecznego upadku w XVIII wieku. „Safavid Iran”, z jego świeżymi spostrzeżeniami i nowymi badaniami, jest ostatecznym pojedynczym dziełem na ten temat.