Anthropogenic Rivers: The Production of Uncertainty in Lao Hydropower
W latach 2000 Laos był traktowany jako modelowy kraj pod względem skuteczności sprywatyzowanych, „zrównoważonych” projektów hydroenergetycznych jako realnych opcji rozwoju kierowanego przez Bank Światowy.
Postrzegając energetykę wodną jako proces, który tworzy ekologicznie niepewne środowiska, Jerome Whitington ujawnia, w jaki sposób nowe formy opieki menedżerskiej pojawiły się w kontekście sprywatyzowanego projektu zapory wodnej, z powodzeniem atakowanego przez ponadnarodowych aktywistów. Opierając się na pracy etnograficznej wewnątrz firmy hydroenergetycznej, a także z Laotańczykami dotkniętymi zaporą, bada, w jaki sposób menedżerowie, technicy i konsultanci zmagają się z nieznanymi zobowiązaniami środowiskowymi poprzez nowe konfiguracje infrastrukturalne, lokalnie wpisane praktyki etyczne i formy elastycznego eksperymentowania oparte na amerykańskiej teorii zarządzania.
Daleki od autorytatywnej ekspertyzy, która charakteryzowała klasyczną modernistyczną hydroenergetykę, zrównoważony rozwój w Laosie charakteryzował się przejściem od polityki ryzyka lat 90. do polityki ontologicznej, w której instytucjonalne warunki inwestycji infrastrukturalnych są wszechobecnie podważane przez wyrafinowany „haktywizm”. Whitington pokazuje, w jaki sposób późne środowiska przemysłowe są przesiąknięte niepewnością nieodłącznie związaną z samymi antropogenicznymi ekologiami.
Podczas gdy „antropogeniczny” zwykle opisuje zmiany środowiskowe wywołane przez człowieka, może również pokazywać, w jaki sposób generowane są nowe zdolności do bycia człowiekiem, gdy ludzie żyją w środowiskach przesiąkniętych niepewnością. Wdrażając to, co Foucault nazwał „historyczną ontologią nas samych”, Anthropogenic Rivers formułuje nową materialistyczną krytykę brudnych ekologii późnego industrializmu poprzez wskazanie oportunistycznej, ambitnej i spekulatywnej ontologii kapitalistycznych natur.