Advocacy and Change in International Organizations: Communication, Protection, and Reconstruction in Un Peacekeeping
Jak zmieniają się organizacje międzynarodowe? Wiele organizacji rozszerza swoją działalność na nowe obszary lub porzuca programy pracy. Advocacy and Change in International Organizations argumentuje, że robią to nie tylko pod wspólnym kierownictwem państw członkowskich.
Rzecznictwo jest kluczowym, ale pomijanym źródłem zmian w organizacjach międzynarodowych. Różne podmioty mogą opowiadać się za zmianami: krajowi dyplomaci, międzynarodowi biurokraci, zewnętrzni eksperci lub działacze społeczeństwa obywatelskiego. Mogą oni stosować jedną z trzech strategii rzecznictwa: presję społeczną, perswazję i "rozmowę z autorytetem".
Sukces każdej strategii zależy od obecności sprzyjających warunków związanych z cechami rzeczników, celów, kwestii i kontekstu. Instytucjonalizacja nowych kwestii w organizacjach międzynarodowych jest procesem wieloetapowym, któremu często towarzyszy kontestacja. Książka ta pokazuje, w jaki sposób ramy skoncentrowane na rzecznictwie wyjaśniają pochodzenie trzech nurtów roboczych współczesnych operacji pokojowych ONZ: komunikacji, ochrony i odbudowy.
Kwestia strategicznej komunikacji była promowana przez urzędników ONZ poprzez strategię perswazji. Ochrona ludności cywilnej pojawiła się dzięki częściowo udanej kampanii wpływu społecznego przeprowadzonej przez koalicję wybranych członków Rady Bezpieczeństwa oraz późniejszym (i udanym) wysiłkom perswazyjnym Kanady. Projekty szybkiego oddziaływania weszły do praktyki sił pokojowych w wyniku "rozmowy autorytetów" przeprowadzonej przez panel ekspertów.
Te trzy kwestie ilustrują różnorodność ścieżek zmian w organizacjach międzynarodowych, reprezentując ścieżki odgórne, oddolne i zewnętrzne. Co więcej, osiągnęły one różne stopnie instytucjonalizacji w polityce, strukturach i ramach ONZ: ochrona ludności cywilnej jest najbardziej zinstytucjonalizowana, o czym świadczą środki mające na celu pociągnięcie sił pokojowych do odpowiedzialności za niewdrożenie, podczas gdy projekty szybkiego oddziaływania są najmniej zinstytucjonalizowane.
