Rozwój poznawczy: Jego kulturowe i społeczne podstawy

Opinie czytelników

Książka, której głównym autorem jest Alexander Luria, jest wysoko ceniona za wnikliwe badanie przecięcia kontekstów społeczno-historycznych i procesów poznawczych. Zwraca uwagę na to, jak zmiany w społeczeństwie i kulturze kształtują ludzkie myślenie i uczenie się. Wielu recenzentów chwali jej głębię i przydatność, szczególnie w kontekście edukacyjnym, podczas gdy niektórzy zauważają, że jej wyczerpany status może stanowić wyzwanie dla dostępu.

⬤ Wnikliwa eksploracja tego, jak język i kultura wpływają na myślenie
⬤ przełomowe badania nad psychologią społeczno-historyczną
⬤ istotne dla zrozumienia procesów poznawczych w różnych środowiskach kulturowych
⬤ cenne źródło dla nauczycieli pragnących zrozumieć wpływ pochodzenia kulturowego uczniów na uczenie się.

⬤ książka jest wyczerpana, co utrudnia do niej dostęp
⬤ może być trudna w odbiorze dla osób niezaznajomionych z psychologią akademicką
⬤ koncentruje się w dużej mierze na kontekstach historycznych, które mogą nie trafić do wszystkich czytelników.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Cognitive Development: Its Cultural and Social Foundations

Zawartość książki:

Aleksander Romanowicz Łuria, jeden z najbardziej wpływowych psychologów XX wieku, jest najbardziej znany ze swojej pionierskiej pracy nad rozwojem języka i myślenia, upośledzeniem umysłowym i korową organizacją wyższych procesów umysłowych. Praktycznie niezauważony został jego główny wkład w zrozumienie różnic kulturowych w myśleniu.

Na początku lat trzydziestych młody Luria wyruszył z grupą rosyjskich psychologów na stepy Azji Środkowej. Ich misja: zbadać wpływ rewolucji socjalistycznej na starożytną islamską kulturę uprawy bawełny i, co nie mniej ważne, ustanowić wytyczne dla realnej psychologii marksistowskiej. Lew Wygotski, wielki nauczyciel i przyjaciel Łurii, był przekonany, że różnice w rozwoju umysłowym dzieci muszą być rozumiane jako proces obejmujący historycznie uwarunkowane czynniki kulturowe. Kierując się tym przekonaniem, Luria i jego koledzy badali percepcję, abstrakcję, rozumowanie i wyobraźnię wśród kilku odległych grup Uzbeków i Kirgizów - od zamkniętych w klasztorach niepiśmiennych kobiet po lekko wykształconych nowych przyjaciół rządu centralnego.

Pierwotna hipoteza została obficie poparta danymi: sama struktura ludzkiego procesu poznawczego różni się w zależności od sposobów, w jakie grupy społeczne przeżywają swoją rzeczywistość. Ludzie, których życie jest zdominowane przez konkretne, praktyczne działania, mają inną metodę myślenia niż ludzie, których życie wymaga abstrakcyjnego, werbalnego i teoretycznego podejścia do rzeczywistości.

Dla Łurii zasadność traktowania ludzkiej świadomości jako produktu historii społecznej legitymizowała marksistowską dialektykę rozwoju społecznego. Dla psychologii w ogóle, badania w Uzbekistanie, ich bogaty zbiór danych i wnikliwe obserwacje, jakie wyciągnął z nich Łuria, rzuciły nowe światło na działanie aktywności poznawczej. Podobieństwa między rozwojem indywidualnym i społecznym są nadal badane przez naukowców. Oprócz znaczenia historycznego i teoretycznego, książka ta stanowi rewolucję w metodzie. Podobnie jak Piaget wprowadził metodę kliniczną do badania aktywności umysłowej dzieci, Luria był pionierem własnej wersji techniki klinicznej do wykorzystania w pracy międzykulturowej. Gdyby ten tekst był dostępny, najnowsza historia psychologii poznawczej i badań antropologicznych mogłaby wyglądać zupełnie inaczej. Obecnie dopiero nadrabiamy zaległości związane z procedurami Lurii.