Ocena:
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.
Constitutional Development in the Commonwealth Caribbean
Biuro Kolonialne nie musi badać swoich używanych konstytucji kolonialnych. Ma pod ręką konstytucję, którą może natychmiast zastosować do Trynidadu i Tobago. Sugeruję, że nadszedł czas, kiedy brytyjska konstytucja, odpowiednio zmodyfikowana, może zostać zastosowana w Trynidadzie i Tobago. W końcu, jeśli brytyjska konstytucja jest wystarczająco dobra dla Wielkiej Brytanii, powinna być wystarczająco dobra dla Trynidadu i Tobago.
Eric Williams.
Trynidad i Tobago.
Lipiec 1955.
Nie popełniajmy błędu opisując jako kolonialne instytucje, które są nieodłączną częścią dziedzictwa tego kraju. Jeśli mamy jakiekolwiek zaufanie do własnej indywidualności i własnej osobowości, wchłonęlibyśmy te rzeczy i włączyli je do naszej istoty i wykorzystalibyśmy je na własny użytek jako część dziedzictwa, którego się nie wstydzimy.
Norman Manley.
Jamajka.
Styczeń 1962.
Historia Karaibskiej Wspólnoty Narodów po uzyskaniu niepodległości była świadkiem ciągłej debaty konstytucyjnej. Kontrastujące ze sobą opinie Erica Williamsa i Normana Manleya na temat tego, czy fundamenty konstytucyjne Karaibskiej Wspólnoty Narodów są importowane, czy też nie, stanowią filozoficzny punkt wyjścia do zbadania politycznych wymiarów kontrowersji konstytucyjnych.
W Constitutional Development in the Commonwealth Caribbean Hamid Ghany zagłębia się w ewolucję konstytucyjną na Karaibach i pokazuje, w jaki sposób elity polityczne na Karaibach manipulowały procesami politycznymi, aby utrzymać władzę pod pozorem pragnienia zmian. Utrzymanie modelu Westminster-Whitehall doprowadziło do powstania trwałych instytucji, które, ze szkodą dla ludności, której służą, są odporne na zmiany.
Ghany dekonstruuje i analizuje różnice między konstytucjami Westminster-Whitehall Karaibskiej Wspólnoty Narodów a oryginalnym modelem westminsterskim w Wielkiej Brytanii i zapewnia zrozumienie ciągłej niezdolności do tworzenia znaczących reform.
