Solutions to Clinical Medical Challenges and Public Health Challenges
Wstęp:Mono- lub skojarzone terapie metforminą są najczęstszą formą terapii lekowych stosowanych w leczeniu cukrzycy typu 2. Są one zwykle przepisywane po zaleceniu pewnego rodzaju ćwiczeń fizycznych. Nie zawsze jest jasne, w jakim stopniu kontrola glikemii jest osiągana dzięki stosowaniu tych leków lub ćwiczeń.
Cele:Ocena względnej skuteczności mono- i terapii skojarzonej metforminą oraz ćwiczeń fizycznych w kontrolowaniu cukrzycy typu 2.
Strategia wyszukiwania:Badania zostały zidentyfikowane poprzez przeszukiwanie Pubmed i ręczne przeszukiwanie bibliografii.
Kryteria wyboru:Randomizowane badania kontrolowane i badania retrospektywne badające stosowanie mono- lub terapii skojarzonej metforminą w leczeniu cukrzycy typu 2 z redukcją HbA1c jako głównym wynikiem.
Gromadzenie i analiza danych:W miarę możliwości uzyskano średnie zmiany poziomu HbA1c ze wszystkich badań oraz odsetek uczestników, którzy osiągnęli poziom HbA1c.
Główne wyniki: Siedem badań, w tym sześć randomizowanych badań kontrolowanych i jedno badanie retrospektywne z udziałem łącznie 1807 pacjentów. Badania trwały od 14 do 52 tygodni. Wykazano, że terapie mono- i skojarzone metforminą osiągnęły średnie obniżenie poziomu HbA1c od 0,6% do 2,7% w porównaniu do średniego obniżenia o 0,6% przy stosowaniu samych ćwiczeń fizycznych.
Wnioski:Ćwiczenia fizyczne stanowią klinicznie istotną terapię pierwszego rzutu cukrzycy typu 2, zwłaszcza w jej łagodnych postaciach, osiągając zarówno znaczące obniżenie poziomu HbA1c, jak i łagodząc skutki choroby. Stosowanie metforminy w monoterapii lub terapii skojarzonej powoduje jednak lepszą kontrolę glikemii z obniżeniem średniego poziomu HbA1c nawet o 2,7%. Może to być szczególnie przydatne w leczeniu ostrej cukrzycy typu 2.
