Rosyjsko-radzieckie wojny niekonwencjonalne na Kaukazie, w Azji Środkowej i Afganistanie

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 4 głosach.

Oryginalny tytuł:

Russian-Soviet Unconventional Wars in the Caucasus, Central Asia, and Afghanistan

Zawartość książki:

To szczegółowe studium, opublikowane po raz pierwszy w 1983 roku, dopiero teraz zostało powszechnie udostępnione. Rosjanie mają długą historię prowadzenia tak zwanych wojen niekonwencjonalnych.

Z pewnością od XVIII wieku, a ostatnio w Afganistanie i Czeczenii. Wczesne wojny toczyły się na Kaukazie. Walki w tym regionie rozpoczęły się na dobre na początku XIX wieku i trwały do późnych lat czterdziestych XIX wieku.

Niepokoje w regionie trwały później, a główne powstania miały miejsce w latach 70.

XIX wieku, a także po rewolucji 1917 roku. Trwają one do dziś w regionie Czeczenii.

Wraz z ekspansją Imperium Rosyjskiego siły rosyjskie zdominowały region Kazachstanu i podjęły szereg kampanii na obszarze między Morzem Kaspijskim a Morzem Aralskim. Ich kulminacją był atak na Chiwę w 1873 r. i operacje na granicy perskiej w latach 1880-1, kiedy to Imperium znajdowało się już na granicach Persji i Afganistanu.

Po rewolucji Armia Czerwona przeprowadziła długą kampanię na obszarze na północ od granicy z Afganistanem przeciwko środkowoazjatyckiemu oporowi Basmaczów. Operacje sowieckie rozpoczęły się w 1918 roku, a ostatnie oznaki oporu zostały ostatecznie stłumione w 1933 roku, choć po 1924 roku nie doszło już do poważnych walk. Sowieci mieli duże doświadczenie w prowadzeniu i zwalczaniu walk powstańczych.

Przed II wojną światową albo tłumiły, albo zachęcały do takich wojen na swoich azjatyckich granicach. Podczas II wojny światowej organizowała działania za linią niemiecką w Rosji, a także wspierała ruchy oporu i partyzanckie w Europie Wschodniej i Środkowej.

Po II wojnie światowej musiała radzić sobie z ruchem oporu na Ukrainie i innych obszarach Związku Radzieckiego, które zostały wyzwolone spod okupacji niemieckiej. Od czasu II wojny światowej zachęcała, zaopatrywała i szkoliła wielu uczestników wojen powstańczych, od tych na dużą skalę, takich jak Wietnam, po te mało znaczące. W 1979 roku, po radzieckiej interwencji wojskowej w Kabulu, Armia Czerwona pozwoliła sobie na zaangażowanie się w wojnę, której nie można było wygrać.

Stało się tak pomimo radzieckiego doświadczenia w takich walkach, które sięgało czasów rewolucji.

Co więcej, ich sposób prowadzenia operacji pokazał, że nie rozumieją, jak taka wojna powinna być prowadzona.