Rosyjskie strategie arktyczne i przyszłość Dalekiej Północy

Opinie czytelników

Książka zawiera dobrze zbadaną analizę rosyjskiej polityki arktycznej, wyzwań demograficznych, wpływu zmian klimatycznych i konfliktów terytorialnych. Bada historyczny kontekst utowarowienia Syberii przez Rosję, współczesne zmiany demograficzne i zależność energetyczną kraju, dotykając jednocześnie skutków globalnego ocieplenia i napięć geopolitycznych w regionie Arktyki.

Książka jest dokładnie zbadana, dobrze napisana i zawiera istotne tematy, takie jak demografia, potencjał zasobów i zmiany klimatu. Zawiera dobre mapy i przedstawia jasną analizę ważnych kwestii wpływających na politykę Rosji w Arktyce. Czytelnicy zainteresowani rosyjską polityką lub sprawami Arktyki znajdą cenne spostrzeżenia.

Tekst jest lekko akademicki, zwłaszcza na początku, co może nie odpowiadać wszystkim czytelnikom. Mankamentem jest również brak zdjęć. Niektórzy mogą uznać poruszane tematy za zbyt specyficzne dla kontekstu rosyjskiego i istnieje sugestia, że analiza wojskowa jest nieco ograniczona.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Russia's Arctic Strategies and the Future of the Far North

Zawartość książki:

Książka ta oferuje pierwsze kompleksowe badanie rosyjskiej strategii arktycznej, począwszy od kwestii zmian klimatycznych i sporów terytorialnych po politykę energetyczną i wyzwania wewnętrzne.

W miarę jak cofający się lód polarny zwiększa dostępność regionu Arktyki, rywalizujące mocarstwa manewrują w celu zapewnienia bezpieczeństwa geopolitycznego i zasobów. Z geograficznego punktu widzenia Rosja kontroluje połowę wybrzeża Arktyki, 40 procent obszaru lądowego poza Północą Okołobiegunową i trzy czwarte populacji Arktyki.

Łączna powierzchnia morska i lądowa rosyjskiej Arktyki wynosi około 6 milionów kilometrów kwadratowych. Pod względem gospodarczym, aż 20 procent rosyjskiego PKB i całkowitego eksportu generowane jest na północ od koła podbiegunowego. Pod względem zasobów, około 95 procent gazu, 75 procent ropy, 96 procent platyny, 90 procent niklu i kobaltu oraz 60 procent rezerw miedzi znajduje się w regionach arktycznych i subarktycznych.

Dodajmy do tego bogactwa szelfu kontynentalnego, dna morskiego i wód, od minerałów ziem rzadkich po zasoby rybne. Po gwałtownym wzroście agresywnej retoryki, gdy w 2007 roku Rosja umieściła swoją flagę na dnie Arktyki, Moskwa podjęła próbę wzmocnienia swojej pozycji jako kluczowego czynnika w wypracowaniu międzynarodowego konsensusu dotyczącego regionu, w którym jej względna przewaga jest oczywista, pomimo malejących zdolności wojskowych, technologicznych i ludzkich.