Rome Rising: Droga do Armagedonu

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 3 głosach.

Oryginalny tytuł:

Rome Rising: Road to Armageddon

Zawartość książki:

Gdy rok 1942 dobiega końca, świat nadal znajduje się w stanie chaosu, a walki toczą się niemal na całym świecie. Intensywność walk wydaje się rosnąć z każdym dniem.

Na dalekim wschodzie alianci mają coraz większą nadzieję, że w japońskim planie dominacji nad regionem pojawiają się poważne pęknięcia. Po triumfalnej bitwie pod Midway Churchill wypuścił na Pacyfik okręty podwodne i lotniskowce, które wcześniej zajmowały się zaopatrzeniem i obroną utraconej Malty. Dodatkowym efektem było zwycięstwo za zwycięstwem w regionie. Zespoły amerykańskich generałów i admirałów pracowały ramię w ramię ze swoimi brytyjskimi odpowiednikami, aby uratować Chiny i wyprzeć Japończyków.

Stało to jednak w ostrym kontraście z niepowodzeniami, jakie Hitler zadawał Stalinowi. Miasto portowe Sewastopol upadło, a w okolicach Leningradu i na dalekiej północy toczyła się kolejna zaciekła walka prowadzona przez niemieckiego generała Ericha von Mansteina.

Na euroazjatyckim stepie odbudowane po zimowej klęsce dywizje pancerne zmiotły wojska Stalina aż do bram Stalingradu. Teraz wydaje się, że niemiecka ofensywa na Rosję w 1942 r. została zatrzymana; jednak włoskie siły morskie, powietrzne i lądowe właśnie z powodzeniem zdobyły znaczną część rosyjskiego wybrzeża Morza Czarnego.

Wyglądało na to, że Hitlerowi wszystko się układało, a Stalin był w złym stanie. Chociaż Stalin był wściekły na swoich dowódców polowych za to, że pozwolili tak dużej części ojczyzny wymknąć się z jego rąk, wiedział, że nadchodzi zima, a wraz z nią zemsta. Dosłownie miliony żołnierzy radzieckich oraz tysiące czołgów i samolotów stało na skrzydłach, przygotowując się do całego szeregu ofensyw. Wszyscy byli wspierani tysiącami ton broni i zaopatrzenia dzięki uprzejmości Roosevelta i Churchilla.

Ale żelazny uścisk Hitlera zaczynał się wyślizgiwać. W setkach tajnych rozmów krytyka narastała wraz z rosnącymi dowodami na tajną brutalność, ekscesy i niekompetencję reżimu. Zbiorniki paliwa były prawie puste, brakowało surowców, a każdego dnia i nocy na niemieckie fabryki i miasta spadały kolejne brytyjskie i amerykańskie bomby. Blokada U-Bootów zdawała się nie przynosić żadnych efektów (nieprawda).

Wtajemniczeni rozpoznali odcisk kompetentnego przywództwa generałów takich jak Heinz Guderian, który zdołał nawet odwrócić losy włoskiej armii. Również w tym przypadku sprawy nie wyglądały tak, jak się wydawało, ponieważ podczas pozyskiwania niemieckiej i zdobytej technologii i sprzętu, włoscy szpiedzy i ekipy ratunkowe również zdobywali informacje. Informacje, do których ostatnio dotarli szpiedzy, ujawniły, jak bardzo zagrożone było przetrwanie Włoch.

Mussolini doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że informacje te były zarówno niebezpieczne, jak i potencjalnie stanowiły drogę do zabezpieczenia imperium, którego tak bardzo pragnął; być może nawet przewagi w obozie Osi. Zanim mógł wygrać bitwę w cieniu, jego siły musiały skutecznie bronić środkowej części Morza Śródziemnego. Jeśli niemiecki admirał Raeder miał rację, alianci z pewnością postawiliby wszystko, co mieli, by odzyskać kontrolę i zniszczyć Włochy.

To wielkie wyzwanie rozpoczęło się szybciej, niż Mussolini by sobie tego życzył. Wiedział, że nawet jeśli wygrają, prawdopodobnie to nie wystarczy, ale jeśli przegrają, nic ich nie uratuje...