Roland Barthes Writing the Political: History, Dialectics, Self
Roland Barthes and the Political: Dialektyka historiografii, polityki i jaźni to ponowne odczytanie i przełożenie na XXI wiek twórczości i teorii krytycznych najważniejszego francuskiego pisarza XX wieku. Opierając się na artykułach i rozdziałach opublikowanych od 2007 roku, a także zawierając nowy materiał napisany na potrzeby tomu, przekonuje, że szeroko zakrojone analizy i eseje krytyczne Barthesa - od Woltera po Nietzschego, od Marksa po mit, od miłości homoseksualnej po Japonię - można zastosować do debat i kontrowersji we współczesnym świecie. Odnosząc jego esej o Wolterze z 1958 roku do następstw ataków terrorystycznych we Francji w 2015 roku, wykorzystując pracę Edouarda Glissanta jako niewypowiedziany dialog, aby przyjrzeć się postkolonialnym strategiom pisarskim, tom określa, jak może wyglądać dialektyczna praktyka krytyczna w naszym złożonym świecie wyborów politycznych, etycznych i estetycznych.
Aby odnieść się do złożoności jego praktyki krytycznej, studium podejmuje rzadko omawiane pojęcie, które Barthes pierwotnie opracował w odniesieniu do XIX-wiecznego historyka Julesa Micheleta: "podwójnego chwytu". Ten "podwójny chwyt" jest wykorzystywany do myślenia o fotografii i innowacyjnych formach historiografii (w tym porównania z pracą Waltera Benjamina), ale także do wyjaśnienia "stereograficznego" podejścia, z jakim Barthes czytał Balzaca, odwiedził Japonię, a następnie Chiny, a nawet rozważał zarówno piszące ja, jak i wyobrażone ja.
Książka rozważa trwałość - i funkcje - mitu w erze przesyconych obrazem mediów społecznościowych, wykorzystując zarówno wczesnego Marksa, jak i wczesnego Nietzschego, jednocześnie odnosząc radykalną homoseksualność Barthesa i jego kwestionowanie struktur binarnych do dzisiejszych debat na temat post-gender. Tom kończy się dyskusją na temat eseistyki Barthes'a i jej podobieństw z teoriami na temat eseju węgierskiego marksisty George'a Lukacsa w jego "Liście do Leo Poppera" z 1910 roku, a także pytaniem, czy esej, w jego wielu barthesowskich postaciach, jest przyszłością radykalnych form pisania w XXI wieku.
