Rogomelec

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 19 głosach.

Zawartość książki:

Pierwsze tłumaczenie zmysłowej i antypatriarchalnej powieści gotyckiej Leonor Fini.

Pierwotnie opublikowany w języku francuskim w 1979 roku, Rogomelec był trzecią powieścią Leonor Fini. Można w niej znaleźć wszystkie cechy obrazów, z których słynie autorka: podważenie patriarchatu, dwuznaczność płci i śliskość pożądania, wraz z mroczniejszymi nutami okrucieństwa i zmysłowością strachu.

Niejednoznaczny narrator tej powieści wyrusza do odizolowanej miejscowości Rogomelec - gdzie rozpadający się klasztor służy jako sanatorium i oferuje kurację obejmującą dietę roślinną i kwiatową - i porusza się przez sen na jawie o dziwnie pachnących mnichach, koncertach wibracyjnych w przepastnym ossuarium i rytualnej pompie z kostiumami ośmiornic i lśniących chrząszczy. W miarę upływu dni narrator odkrywa, że zbliża się „święto króla”, którego wydarzenia doprowadzą do szokującego odkrycia w gotyckich ruinach Rogomelec.

To pierwsze angielskie tłumaczenie zawiera 14 rysunków Finiego, które towarzyszyły oryginalnej publikacji powieści.

Urodzona w Argentynie i wychowana we Włoszech Leonor Fini (1907-96) zakończyła buntowniczą młodość przeprowadzką do Paryża, gdzie przez sześć dekad pracowała jako artystka, ilustratorka, projektantka i autorka związana z ruchem surrealistycznym. Odrzucając rolę muzy, jej prace koncentrowały się na portretach kobiet jako podmiotów pożądania, a nie obiektów pożądania. Została zaprezentowana na przełomowej wystawie MoMA z 1936 roku "Fantastic Art, Dada, Surrealism", a zdjęcia z jej obrazu "Le Bout du Monde" zostały wykorzystane przez Madonnę w jej teledysku "Bedtime Story" z 1994 roku. Pierwszy paryski pokaz Fini był kuratorowany przez Christiana Diora; podczas pracy dla Schiaparelli zaprojektowała butelkę dla Shocking, najlepiej sprzedających się perfum projektanta (i uznanej inspiracji dla butelek w kształcie torsu Gaultiera). Zaprojektowała także kostiumy do dwóch filmów, Romea i Julii Renato Castellaniego (1954) i Spaceru z miłością i śmiercią Johna Hustona (1968). Fini jest również znana ze swoich ilustracji do książki "Story of O" Pauline Reage (jeden z jej kostiumów zainspirował ostatnią scenę książki).