Rock Bottom at the Renaissance: Podróż emo dzieciaka przez zakochiwanie się i odkochiwanie w Nowym Jorku i z nim

Opinie czytelników

Książka jest pamiętnikiem, który rezonuje szczególnie z czytelnikami, którzy doświadczyli fazy punk lub emo, łącząc tematy zmagań ze zdrowiem psychicznym, romansu i szczerych refleksji autora na temat życia. Całość przedstawiona jest w angażujący sposób, porównywany do stylu Bukowskiego, i oferuje zarówno refleksyjne, jak i optymistyczne spojrzenie na życiowe wyzwania.

Dobrze napisana i wciągająca narracja, powiązane tematy depresji i nadziei, unikalna perspektywa, przyjemna dla osób zaznajomionych z kulturą punk/emo, łączy w sobie elementy pamiętnika i samopomocy.

Niektórym czytelnikom może być początkowo trudno się w nią wciągnąć, a ciężkie tematy zażywania narkotyków i zmagań ze zdrowiem psychicznym mogą nie być odpowiednie dla wszystkich.

(na podstawie 6 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Rock Bottom at the Renaissance: An Emo Kid's Journey Through Falling In and Out of Love In and With New York City

Zawartość książki:

Zanim Mike Henneberger został nagrodzonym Emmy producentem z dorobkiem Comedy Central, Rolling Stone, Billboard, Spin i Vice, był kolejną zagubioną duszą w Nowym Jorku, potykającą się o ścieżkę wybrukowaną chorobą psychiczną i zaśmieconą kawałkami złamanego serca i złamanego umysłu.

Rock Bottom at the Renaissance: An Emo Kid's Journey Through Falling In and Out of Love In and With New York City jest mixtape'owym pamiętnikiem Mike'a, który podąża za tymi kawałkami przez załamanie psychiczne, które obejmowało jego pierwsze lata jako przeszczepu z Teksasu w Nowym Jorku, poddanego praniu mózgu przez nowojorski romans, który sprzedały mu filmy, telewizja, książki i muzyka.

Znaczna część Rock Bottom At The Renaissance rozgrywa się w pokoju hotelowym podczas rozpustnego weekendu narzuconej sobie izolacji i autodestrukcyjnej introspekcji i porusza się po ciemnych tunelach uzależnionego od alkoholu i narkotyków umysłu Hennebergera, ma większy zasięg - obejmując wiele z jego przeszłości. Henneberger opowiada o swoim dzieciństwie w południowym Teksasie, które zostało zdefiniowane przez rozwód, rywalizację rodzeństwa i niestabilność, która zmusiła go do poruszania się po najważniejszych latach życia młodego człowieka bez kompasu. Prowadzi nas przez swoje drobne sukcesy - koncertowanie w zespołach, wydawanie magazynu i występowanie w komedii stand-up - gdy zaczyna się zastanawiać, czy poczucie pewności siebie zaszczepione przez nie jest w rzeczywistości złudzeniem. Mamy wgląd w jego czas spędzony w armii amerykańskiej, który miał zwiększyć jego poczucie celu, ale tylko zwiększył jego uzależnienie chemiczne i wywołał chorobę psychiczną. Sercem książki jest poszukiwanie miłości przez Hennebergera oraz jego związek z muzyką i moc, jaką ma ona, aby przeprowadzić nas przez najtrudniejsze chwile w życiu.

Pomimo poczucia skrajnego osamotnienia i egzystencjalnego strachu przewijającego się przez jego zdania, na tych stronach jest wiele nadziei. Częściowo wynika to z historii przekazanej przez Hennebergera, która ujawnia, kim jest, jak znalazł się w tej sytuacji i jasność celu, która pojawia się, gdy przeszłość i teraźniejszość splatają się ze sobą, aby zmienić złamaną, zagubioną osobę w kogoś z celem i optymizmem.

The Dangerous Summer i Bayside to tylko dwa z wielu zespołów - w tym Jimmy Eat World, The Smoking Popes, Bright Eyes, Death Cab For Cutie, Alkaline Trio, Mayday Parade i The Wonder Years - których piosenki zajmują ważne miejsce w Rock Bottom At The Renaissance, ponieważ teksty pojawiają się jako ścieżka dźwiękowa do rozdziałów. Ponieważ muzyka, a w szczególności te zespoły, są kluczowe dla Hennebergera w przezwyciężaniu jego demonów.

Odkupienie i zbawienie w tych piosenkach jest niezaprzeczalne, ale w tym pamiętniku jest coś więcej. Jest to, jak mówi Henneberger, o „romantyzowaniu Nowego Jorku i pozwalaniu, by twoje wyobrażenia kierowały tobą, a nie rzeczywistością” i szkodliwych skutkach. Chodzi o bycie zakochanym w osobie, o której myślisz, że uczyni cię kompletnym i pogodzenie się z faktem, że nigdy tego nie zrobi. Jest to coś, z czym Henneberger poradził sobie - boleśnie - w tym hotelu, ale także coś, z czym zmaga się w narracjach otaczających ten moment i przebłyskach, które spoglądają wstecz i do przodu.

To, co jest oczywiste - tak oczywiste, jak tylko odurzony i nietrzeźwy mózg może to zrobić - to lekcja, którą oferuje Rock Bottom At The Renaissance: szczęście trzeba było znaleźć w sobie, a nie w brakującym elemencie układanki. Nie jest to ani świętoszkowata, ani zadufana w sobie epifania, ani taka, na której opiera się w swojej książce. Ostatecznie jest to historia piekła, przez które przeszedł Henneberger, aby zainspirować tych, którzy potrzebują pomocy w przejściu przez własne piekło.